Wim & Sara

Vandaag moest en zou het een rustige dag worden.  De wandeling van gisteren hing nog behoorlijk in de benen.  De pijntjes kunnen er wel snel worden uitgestapt, maar de benen voelden we heel erg vermoeid (en minder betrouwbaar) aan. We reden met de auto de Col d'Izoard op.  Daarbij zagen we niet alleen veel fietsers zich een weg naar boven zwoegen, maar zaten we ook een tijdje vast achter een verdwaalde zware vrachtwagen.  Geen idee wat die daar te zoeken had, maar wonder boven wonder is hij wel boven geraakt.  In de andere richting stoven de fietsers aan vreselijk hoge snelheiden de col af.  Toen er aan handvol skateboarders als zotten naar beneden kwam gescheurd, vroegen we onszelf af of onze ogen ons niet bedrogen.  Je zag ze zo onder de auto wegschuiven of over de motorkap gekatapulteerd worden... De Col d'Izoard. Even onder het hoogste punt hielden we één keer halt bij de Casse Déserte, een waar maanlandschap.  Het zag er onwezel...

Omi en Opi vertrokken vandaag om 6u45 terug naar huis. We zwaaiden hen uit en net toen ze weg waren begon Lotte te wenen. Veel hebben we dus ook niet meer geslapen. We maakten ons klaar voor de wandeling en om 9u35 vertrokken we door het dorpje. Iets buiten het dorpje werd de weg een aarden weg. Daar kon je de ‘Navette’ nemen om een eind verder afgezet te worden. Wij vonden dat natuurlijk niet nodig en liepen een eind over de weg. We moesten af en toe aan de kant gaan staan omdat er een busje passeerde. Saint-Véran Na een tijdje namen we een klein paadje dat naast de weg liep. We liepen rustig langs het paadje en al snel zagen we een marmotje. Het zou niet het enige marmotje van de dag zijn. Een marmotje. Toen het paadje weer bij de weg kwam, was het niet lang meer tot de afslag naar het observatorium. Daar zagen we dat we nog 7,7km moesten wandelen tot boven… Als je al 4km hebt gewandeld en je weet dat je nog moet terugkeren, begin je je toch af te vragen of de wan...

Vandaag wilden we een beetje uitslapen, dus moest Lotte als wekker fungeren.  Toen we om 9u opstonden, lag ons poppetje nog lekker te slapen (onze wekker was dus "kapot"). Saint-Véran. In Saint-Véran (trouwens het hoogste stadje van Europa) was het vandaag "fête des traditions et des métiers anciens".  Zowel in de voor- als in de namiddag gingen we dus op verkenning in de kleine, gezellige straatjes.  Je voelt toch wel dat je hier zo hoog zit (~2000m).  We zochten en vonden de 15 zonnewijzers.  Daarvan werden natuurlijk foto's genomen, zowel zonder als met schaduw.  We smulden ook van "tourtons", lekkere brooddeeggebakjes met aardappels en reblochon, geitenkaas of spek. Genieten van het uitzicht in Saint-Véran. 's Avonds pakten omi en opi in (zij vertrekken morgenvroeg), terwijl Wim en ik spaghetti maakten.  We keken nog een beetje op de kaart en stippelden al een wandeling uit voor morgen. Fête des traditions et des métie...

We stonden iets voor 8u op vandaag en begonnen de rest van de spulletjes in te laden: Het bedje van Lotte en de spullen die we gisteren nog nodig hadden. Na het inladen zaten we al vrij vroeg aan de ontbijttafel. Na het lekkere ontbijt bleven we nog een tijdje babbelen met Maxime en Laetitia. We betaalden (bijna €350 te weinig) en kregen nog wat koekjes en lavendelolie. We namen afscheid van Maxime, Laetitia en de Belgen en vertrokken richting Saint-Véran. Het mooie berglandschap onderweg. We reden opnieuw richting Rougon en deze keer hadden we geen problemen met de spiegels. We passeerden langs een mooi meertje waar we de verblijfplaats van een sekte konden zien. In Castellane gingen we tanken, maar het was heel druk zodat we lang moesten aanschuiven. We reden over de Col d’Allos. Eerst was de weg nog breed, maar de laatste kilometers werd de weg echt smal en kronkelend. Iets voorbij de top stopten we om Lotte eten te geven en zelf wat te eten. De afdaling verliep verder langs...

Aangezien we al twee dagen na elkaar laat waren gaan slapen (omdat we naar de sterrenhemel hadden gekeken), deed het vanmorgen toch een beetje pijn toen de wekker om 8u afging.  Vandaag stond de Corniche Sublime op het programma, een toeristische rondrit met de auto rond de Verdon.  Maar voor we er goed en wel aan begonnen waren, lag onze linker zijspiegel er al af.  Alweer aangereden op quasi dezelfde plaats  door iemand die niet aan de kant durfde of wou.  We kregen de spiegel gelukkig terug op de juiste plaats, maar er zaten wel lelijke barsten in en de andere auto was ervandoor... De Gorge du Verdon. Aan de Balcons de Mescla konden we zien hoe de Artuby in de Verdon stroomt en 2km later kwamen we aan de Pont d'Artuby, een hoge brug met één boog van 180m over de Artuby, waarvan vaak mensen naar beneden springen met een elastiek rond de enkels.  Op dat kwartiertje dat we daar stonden, zagen we twee mensen bungeejumpen.  Zij liever dan wij....

Na de vermoeiende dag gisteren, hielden we vandaag een rustige dag. We sliepen een halfuurtje langer, namen onze tijd voor het ontbijt en maakten Lotte haar groentepapje. We vertrokken naar Moustiers-Sainte-Marie, maar het was een echte ramp om een parkeerplaats te vinden. Uiteindelijk vonden we toch een plaatsje op een helling. Toen ik begon te manoevreren en nog ver van de auto achter mij was, ging het alarm van die auto af. Maar blijkbaar ging het alarm van die auto al een hele tijd elke twee minuten af. Zwempret! We gingen eten in La Grignotière, net als vorige zaterdag. Na het eten keerden we terug naar L’Enchastre. Daar genoten we van het zonnetje en gingen we met Lotte in het zwembad. Eerste durfde ze enkel op het eerste trapje wat rondwandelen, maar iets later durfde ze ook op het tweede trapje wandelen. Daar zat ze tot voorbij haar buikje in het water. Zolang ze de grond kon voelen met haar voetjes vond ze het leuk. Uiteindelijk lukte het om met Lotte een paar keer h...

Vandaag stond de Sentier Martel op het programma: de klassieker onder de wandelwegen in de Verdon.  We stonden om 8u op en namen rustig de tijd voor het ontbijt.  Aangezien het beginpunt (La Maline in La Palud-sur-Verdon) en het eindpunt (Point Sublime) van de wandeling verschillen, reden we met twee auto's tot Point Sublime, waar het al erg moeilijk was om parkeerplaats te vinden (het was ook al tamelijk laat).  Onderweg was er al een auto tegen onze zijspiegel gereden, maar gelukkig klapt die eerder in dan dat hij eraf valt.  Maar er rijden er hier toch veel rond op die smalle, bochtige wegen die niet aan de kant durven rijden... Het begin van de Sentier Martel. Daarna reden we verder tot aan La Maline, waar we eerder deze week al iets gingen drinken.  Nadat we de auto hadden geparkeerd, konden we aan de tocht beginnen, gewapend met 6l water (toch een beetje nipt voor vier personen met zo'n hitte), saucisse en brood (waarover later meer). Mooie ...