Wim & Sara

Na een deugddoende nachtrust kropen we rond 9 uur uit bed.  Na een rustig ontbijt begonnen we de achterstand in reisverhalen in te halen.  Iets voor de middag reden we naar Gréoux-les-Bains.  De Franse chauffeurs reden nogal traag en staken elkaar niet voorbij op gevaarlijke plaatsen.  Zondags-chauffeurs zeker? Maxime (van L'enchastre vroeger) herkende ons direct in café Colombero.  We aten superlekker en kregen de pastis cadeau.  Aangezien we het rustig aan wouden doen vandaag, bleven we een hele tijd zitten.  Iets na 15 uur waren we terug bij het huisje.  Terwijl mama een dutje deed en Lotte las en met de knuffels speelde, begon ik de timelapses van tijdens de trektocht te bewerken.  Daarna was het eindelijk tijd om te zwemmen.  Het water was niet zo warm, maar het deed wel enorm deugd om wat te kunnen afkoelen.  In het huisje genoten we van een aperitiefje en Frans stokbrood met de overschot van de pastasaus van gisteren.  L...

Zo slapen in een écht bed, met een échte matras en met een zacht deken: Dat doet zalig deugd, zeker na een zware wandeldag.  Niet dat alle pijntjes al waren verdwenen, maar we voelden ons wel klaar voor de laatste wandeldag. Even na half 8 zaten we met Sam en Ellen op een bankje op het plein voor het hotel de restjes van onze pizza van gisterenavond op te eten.  Een alternatief ontbijt, maar het smaakte wel.  Een halfuurtje later zwaaiden we onze rugzak weer op onze rug en gingen we op pad.  Een korte afdaling naar de Vésubie, oversteken en dan de klim naar Belvédère, door de smalle straatjes met her en der bronnetjes met drinkbaar water. Op een uurtje tijd stonden we boven en konden we de draad van de GR52A oppikken.  We waren wel blij dat we deze klim in de schaduw en ochtendlijke "koelte" konden afwerken. In de beschrijving stond er iets over "route panoramique" , maar veel hebben we daar eigenlijk niet van gemerkt.  Niet dat het geen mooi pad was, zo in...

Omdat het vandaag een lange dag zou worden, stonden we iets vroeger op.  Na het opnieuw zeer karige ontbijt vertrokken we al om 7u45.  En we begonnen opnieuw met een stevige klim, langs de stuwmeren van Lac Fourca, Lac du Trem en Lac de la Muta.  Er waren geen wolkjes te zien en het was windstil, zondat we prachtige reflecties van de bergen in de meren konden zien. We werden op de klim bijgehaald door Sam en Ellen en toen we iets later langs Annemijn en Melle liepen (die zaten te rusten), was het tijd om een groepsfoto te nemen.  Het landschap was net als de voorbije dagen wondermooi.  We gingen weer allemaal onze eigen weg en na de Duivelspas konden we goed doorstappen op een brede, dalende weg. We moesten plots een heel klein paadje nemen, maar dat paadje was amper nog te zien.  Toen we iets later aan het zoeken waren naar de juiste weg, zagen we Annemijn en Melle van de andere kant komen.  We wachtten op Sam en Ellen en probeerden samen het pad te v...

Lotte werd in het midden van de nacht verward wakker: Ze wilde terug in het midden liggen... alleen lág ze al in het midden.  Even later trippelden we naar buiten om naar het toilet te gaan. Wat een sterrenhemel!  En minder koud dan verwacht. Even na 6u begon dan het dagelijkse ritueel: Wekkers begonnen af te lopen, waarna mensen zich uit hun slaapzak wurmden,...  Buiten  een haakje boven ons bed was er eigenlijk geen plaats voor de rugzakken, dus het was een beetje onhandig om in te pakken, maar we waren nog niet uit bed of ik had al een steenbok gezien. We gingen buiten onze tanden poetsen en ons wassen en gingen dan ontbijten.  Het ontbijt was nog steeds karig, maar het brood was tenminste al lekkerder. Tegen 8u gingen we op pad, bijna gelijktijdig met de vier ezels die, gepakt en gezakt, naar de vallei trokken om afval weg te brengen en nieuwe spullen aan te voeren. Wij moesten - tussen de steenbokken - het beekje over, omhoog klauteren en dan terugkeren lan...

Om 6u15 ging er al een wekker af, toch kroop er niemand uit bed...  Toen wij om 7 uur uit bed kropen, waren er al heel wat mensen opgestaan.  Het ontbijt was opnieuw karig, maar deze keer was er wel peperkoek. Om 8u15 vertrokken we gepakt en gezakt voor de derde dag van onze trektocht.  Nog voor we vertrokken hadden we al gemsjes gezien.  Na een eerste (kort) klimmetje besefte Lotte dat ze de kaart was vergeten in de hut.  Gelukkig duurde het zonder rugzak niet zo lang om terug te keren.  Intussen hadden Lotte en mama alweer gemsjes zien rondhuppelen. Ook al waren we officiëel aan een klim bezig, toch ging het goed vooruit omdat er veel stukken plat tussen zaten.  Pas de laatste kilometer richting Baisse du Basto was het zwaar klimmen, soms zelfs op handen en voeten.  Intussen hadden we al een heleboel gemsjes gezien, wat marmotjes en wat steenbokken. Het was druk boven op de top, maar we vonden toch een plekje om eventjes neer te zitten en al iet...

De wekker had ik om 7u niet horen afgaan, maar de zachte armen van mijn schatjes voelde ik wél.  Het ontbijt was vreemd genoeg erg karig (deze hut is immers met de auto bereikbaar). Tegen kwart over 8 stonden we, gepakt en gezakt, klaar om te vertrekken.  De heupen en sleutelbeenderen zijn nog wat beurs van gisteren, maar er is geen andere keuze dan onze rugzakken er weer op te laten drukken. Het zacht glooiende pad van in het begin ruilden we na een tijdje in voor een steeds sterker stijgend pad vol rotsblokken. Vlakbij een klein meertje zagen we een gemsje.  Het eerste van de trektocht!  Terwijl we een appeltje aten, vertelden we aan iedereen die passeerde en het wou horen waar ze het diertje konden zien. De finale klim naar Pas du Mont Colomb  was erg steil en we hielden gelijke tred met een Vlaams koppel.  Dat vond Lotte heel tof! Bovengekomen was er niet veel plaats om te blijven staan, dus begonnen we maar meteen aan de afdaling.  Die was ook nie...