China 2009

In 2009 trokken we met een groep van de Vereniging Voor Sterrenkunde (VVS) naar China, met als ultieme doel het bekijken van de totale zonsverduistering op 22 juli.  Helaas was het weer de grote spelbreker en kregen we een stortvloed over ons tijdens de totaliteit.


Ons verslag:

Het is nauwelijks half vijf gepasseerd als de telefoon de eerste keer rinkelt.  Een gevoel van nervositeit klemt zich om mijn maag.  Pas als we gewassen en gekleed zijn, durf ik de gordijnen opentrekken.  En het is... bewolkt.  Nog voor het afgesproken uur zit iedereen op de bus.  Rijden maar!

Aangekomen op het waarneemterrein zonk de moed me in de schoenen: het regende.  Tegen de tijd dat ons ontbijtje was binnengespeeld en het eerste contact achter de rug was, konden we tussen de wolken door de partieel verduisterde zon ontwaren.  We koesterden hoop en Jan telde voor iedereen de minuten af tot totaliteit.  Padden kropen weg, alle libellen verdwenen en eenden waggelden naar hun nest.  Een mysterieuze sfeer daalde neer op het waarneemterrein.  Even voor het tweede contact trok alles toe, maar Jan telde verder af.  Waaiers werden bovengehaald, de goden werden aanbeden, dansen werden uitgevoerd, maar niets hielp.  Jan gaf het teken, het licht ging uit en de hemelsluizen gingen open.  Zondvloed!  De traantjes bleven niet achter.  Het vuurwerk om de boze geesten te verdrijven, dat we even tevoren hadden opgemerkt, had zelfs niet uitgehaald.  De wereld verstomde.  Zes minuten stonden we daar maar, in de regen, wij zonder jas of paraplu.  Abrupt ging het licht weer aan en we wisten dat we onze kans hadden verkeken.  Céline kwam ons haastig een stuk plastiek brengen om onder te schuilen.  We liepen met al onze (doorweekte) spullen naar het afdak, waar bijna iedereen was samengekomen en we onze ontgoocheling en bewondering konden delen met elkaar.  De VRT maar filmen...  Iedereen vond het natuurlijk jammer dat we de corona niet te zien hadden gekregen, maar toch was de eclips magisch geweest: totale duisternis, striemende regen, donder en bliksem...  In vroegere tijden moet men gedacht hebben dat het einde van de wereld was gekomen.

De gidsen begonnen nerveus te worden: ze wilden dat we binnenkwamen om te eten en wij wilden buiten blijven om te hele eclips te beleven, ook al zagen we niks.  Onze fles osmanthuswijn werd rondgegeven onder de volhouders.  We hadden gegokt en verloren: statistisch gezien hadden wij de beste kansen, maar we hadden niet gezien waarvoor we eigenlijk waren gekomen...