Baustelle Valisera

Het was nog geen 8u toen Lotte onze kamer binnen kwam, want "we gingen toch vroeg opstaan?"  Dat was gisteren nog wel onze bedoeling geweest, maar we waren een beetje bang om Lotte te fel uit te putten.  Ze bleef nog een tijd liggen woelen in ons bed, maar ging toch terug naar haar kamertje, waar we haar tegen 9u vonden met een boek in bed.  Gezellig!

Na het ontbijt reden we naar Gortipohl, waar we de Garfrescha-stoeltjeslift naar boven namen.  We wilden nl. de werken aan de nieuwe Valisera-gondel gaan bekijken, boven op de berg.  Het pad dat we daarvoor namen, zal niet meteen een schoonheidsprijs winnen.  Het was een beetje een saai, breed grindpad.

Bij het (nieuwe) middenstation was de weg versperd omwille van de werf en moesten we langs de bosrand struinen om onze weg te kunnen vervolgen.  Eén van de werkmannen had tijdens zijn middagpauze bessen geplukt (om confituur te maken) en toonde trots zijn oogst.  Toen we verder over de zwarte piste "moesten" struinen, verdween er dan ook regelmatig een besje in onze mond.

Even verder op het wegje, dachten we opnieuw niet door te kunnen: er stond een kraan, waarmee het bovenste stuk op de paal van de lift werd gehesen.  Dat vonden we wel spectaculair en gelukkig mochten we door als we snel stapten.

Het was nog een goed eindje klimmen, eer we op het hoogste punt kwamen.  De Valisera Hüsli was voor ons helaas gesloten (die Schinkenbratkartoffeln zijn voor een andere keer), maar we konden wel goed naar de werken aan het bergstation kijken.

Toen we wilden doorsteken naar de piste om terug te keren naar ons beginpunt, zagen we (opnieuw) een paar kleine marmotjes voorbij trippelen.  Maar toen we in de diepte keken, naar skiroute Abekhina, zagen we dat het daar vol zat met marmotjes!  Mijn arme schat kreeg er spontaan een fotodepressie van.

We daalden snel over de piste.  Een keertje zelfs té snel, toen ik op een glibberig pad onderuit ging (gelukkig zonder helemaal vol te hangen met modder).

Via een tof, smal paadje door het bos klommen we zachtjes naar Garfrescha, waar we op een bankje chocomouse (in een zakje) maakten.  Het was bedoeld als verrassing, maar Lotte was geen fan (aan het recept van opi kan niks tippen).

Deze keer waren we wél op tijd voor de lift (die sluit al om 17u), maar het ging tergend traag.

Terug in het huisje werd er gelezen en gegeten.  Toen Lotte in bed lag, lazen we verder en dronken we nog een Schnapsje.