Bielerhöhe

Het was nog geen kwart voor 9 toen Lotte, gewassen en gekleed, onze kamer binnen kwam.  De zon scheen, er waren nauwelijks wolken: zo'n dag waaruit je alles wilt puren!


We bakten onze Semmel, ontbeten en bestudeerden de kaart: Bielerhöhe dan maar?  Er was wat protest van Lotte, omdat al die bochten haar niet altijd even goed bekomen, maar toen we de 34e (en laatste) bocht uitkwamen, was er toch nog altijd veel animo op de achterbank.


Het was tamelijk druk op Bielerhöhe (we stonden nog net in Vorarlberg geparkeerd), maar de meeste mensen doen gewoon het toertje rond het meer (of zelfs minder).  We ruilden onze gewone schoenen in voor onze (inmiddels bijna versleten) bergschoenen en gingen tegen 11u op pad.


We waren blij dat we al snel het pad langs de oever konden verlaten en naar links konden afslaan, het Bieltal in.  Het bleef lange tijd een breed pad dat zachtjes steeg, maar het uitzicht was er niet minder op.  Het meer (achter ons) en de bochtige straat naar Galtür (links van ons) verdwenen stilaan en ruimden plaats voor 3000'ers, bedekt met gletsjers, terwijl we de Bielbach bleven volgen.


Op een dikke steen aten we en daarna werd het pad avontuurlijker (lees: smaller en steiler).  Lotte kwam op kruissnelheid en liet een spoor van vernieling achter (alleen mama en papa konden volgen, de rest bleef achter).  Als het pad bezaaid is met rotsen en steil omhoog gaat, voelt ze zich in haar sas.


Op het moment dat we moesten kiezen hoe we onze weg zouden vervolgen, zagen we op de grens tussen Vorarlberg en Tirol een Gipfelkreuz staan, dat we in sneltempo meepikten.


We kozen om terug te keren via het zomerpad in het Ochsental, dat was al zot genoeg.  Terwijl we afdaalden over het smalle paadje, genoten we verder van het uitzicht op de prachtige Piz Buin, de blauwige gletsjers,...  Lotte kreeg onderweg nog wel even een bloedneus maar ging daarna onverstoord verder met zingen en tateren (ik werd er een beetje gaga van).


Uiteindelijk kwam ons paadje weer uit op de oeverweg.  Aangezien je dan lange tijd het einddoel in zicht hebt, lijkt dat laatste stuk wel altijd lang te duren.


Jepla, alweer 13km van onze voeten afgesleten!  We reden terug naar ons huisje en gingen te voet naar de Alte Talstation.  Lotte vond toch nog genoeg energie om zich uit te leven op de trampoline.


Terug in het huisje tekende ze nog wat voor ze naar bed ging.  Wij lazen nog wat en kropen dan ook in bed.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag