Riedkopf

Wanneer Lotte (om 9u) onze kamer binnenkomt, het rolgordijn opzij trekt en ons de blauwe hemel laat zien, hebben we niet veel aanmoediging meer nodig om op te staan.


Na lang twijfelen, heb ik me uiteindelijk toch maar ingeschreven voor de Frauen Berg Gaudi van komende zaterdag, met een klein hartje weliswaar.  Wim dacht dat het een goed plan was om vandaag in Gargellen te gaan wandelen, deels via het parcours van de wedstrijd.  Mooi is het wel, maar erg confronterend om te zien hoe vreselijk steil het daar naar omhoog gaat.



Tegen 11u waren we geparkeerd op de drukke parking van het dalstation van de Schafbergbahn en hadden we de gondel naar boven genomen.  We waren blij dat die Hollanders die al van op de parking (letterlijk) op sleeptouw werden genomen door hun constant jankende hond, niet zoals wij de omleiding richting Riedkopf namen.


Het pad begon al meteen flink te klimmen, gevolgd door een afdaling over een erg stenig, breed pad.  Daarna volgden we de aftakking naar de Sankt Antönier Joch: een single track, veelal met veel stenen en een onloopbaar steigingspercentage, bracht ons naar een zadelpunt op de grens tussen (mistig) Oostenrijk en (zonnig) Zwitserland.  Daar lieten we het smokkelpaadje letterlijk links liggen en kozen we de moeilijke route richting Riedkopf: een uitdagend pad, balancerend op de grens (en de graat).  Waar de makkelijkere variant weer aansluiting vond, spreidden we ons picknickdekentje uit.



De nevel en wolken deden hun best om de grens over te steken, tevergeefs.  In plaats van meteen het pad naar Gargellen te volgen, klauterden we eerst nog naar het Gipfelkreuz van de Riedkopf.  Een paar woorden in het boek schrijven en we konden aan de afdaling beginnen.



Het smalle pad in het begin daalde gezapig en we kregen heel wat marmotten te zien (ook al moesten we soms behoorlijk zoeken om te zien waar het gefluit vandaag kwam).  Boven de Rongalpe werd het pad weliswaar breder maar ook veel steiler (en de ondergrond was ideaal om uit te schuiven).  We sloegen rechts een smal pad in door het soms erg donkere bos.  We waren bang dat we nog een stuk langs de straat zouden moeten stappen, maar gelukkig bleek dat niet nodig.



Na alweer een dikke 10km van onze voeten te hebben afgesleten, kwamen we bij de (intussen lege) parking.  Ik was blij dat ik al die mooie takken die ik onderweg had opgeraapt, eindelijk kon neerleggen.



We reden terug naar het huisje (met tussenstop in de Spar), waar we snel onze innerlijke mens weer konden aansterken en konden genieten van een lekker warme douche.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag