Tübinger Hütte
Tegen half 9 werden we precies allemaal tegelijk wakker. Na een ontbijt van vers gebakken broodjes maakten we ons klaar voor de wandeling van vandaag, zodat we er even na 10u aan konden beginnen.
De zon scheen uitbundig en we hadden er zin in! Acht jaar geleden (met Lotte in de buik), waren we al eens richting Tübinger Hütte gestapt vanaf het middenstation, maar toen moesten we omwille van het weer vroegtijdig terugkeren. Zouden we er nu wel geraken, met Lotte uit de buik?
We kochten een liftpas voor 15 dagen en namen de gondel tot aan de Rehsee. Daar volgden we een grindpad dat eerst omhoog ging en daarna meer daalde dan we ons konden herinneren. Vlak voor de Ganeu Maisäß konden we een smal paadje volgen om zo de helling te traverseren. Daarna kwamen we terug op het grindpad. Er volgde een lang plat stuk langs de Garnerabach. Daar moesten we onze handen toch wel eens insteken!
Ook de waterreservoirs voor koeien boden aangename (en noodzakelijke) verkoeling. Hier kregen we onze eerste marmot van de dag te zien en zouden we er 's avonds nog veel tellen. Een vlinder liftte mee met Lotte (alweer).
Even voorbij de Garnera Alpe hielden we halt voor de picknick. Het pad was toen toch al wat meer aan het stijgen. Even verder konden we de Tübinger Hütte (met wapperende groene vlag) zien liggen. Er wachtte ons nog een stevige klim, zeker toen we het smalle zomerpad begonnen te volgen. Gelukkig konden we regelmatig onze handen verfrissen in het water dat naar beneden drupte en stroomde.
En ja, we zijn er geraakt, aan de Tübinger Hütte! Die Johannesbeersaftschorle in de schaduw op het terras van de hut heeft gesmaakt! Hier zouden we wel eens willen overnachten, maar dat is voor een andere keer. Nu keerden we grotendeels op onze stappen terug. Een jeep met jagers passeerde ons, met een steenbok achterop. Via een paadje dat niet altijd even duidelijk was (lees: we moesten wat struinen om het te vinden) passeerden we langs de Garnera Alpe, waar het volop ambiance was.
Dat we de laatste gondel niet zouden halen, was al een tijdje duidelijk, dus sloegen we even voorbij Ganeu een smal paadje het bos in. Aanvankelijk een gezapig paadje, werd het toch snel een steil paadje, dat ons pijn aan onze tenen gaf. Maar zo daalden we wel snel.
De kerkklokken van 19u waren net gegaan, toen het smalle wandelpaadje ons tot bij het huisje bracht. Deze keer stond er 20km op onze teller: Lotte blijft zichzelf overtreffen!
We zetten de oven snel aan en sloegen op korte tijd vier glazen water achterover. Ook al was het al laat en hadden we honger, toch namen we een warme, deugddoende en welverdiende douche, nog voor we onze Berner Würstl naar binnen speelden.
Na het eten staken we onze flinke wandelaar in bed. Wij schreven het reisverhaal, haalden foto's binnen en dronken nog een glaasje Zirbenschnaps. Daarna legden we ons vermoeide lijf te rusten in het zachte bed.
Reacties
Een reactie posten