Wim & Sara

Na een veel te korte nacht werden we om 3u brutaal wakker gemaakt door onze opdringerige wekker.  Met kleine oogjes sloften we naar de badkamer.  Op straat (en dus ook in onze gang) was het pikdonker.  Zo zalig dat ze 's nachts de lichten doven in onze straat!  Al loop je wel tegen een muur van licht aan als je aan de steenweg komt. Lotte was nog vast aan het slapen toen we haar kamertje binnen kwamen, maar ze stond wel monter en blij op, klaar om aan de vakantie te beginnen!  Tegen 3u35 staken de laatste spullen in de auto en konden we aan de lange rit beginnen.  Op zich valt 925km wel mee, maar we hadden wel veel file onderweg.  Zo veel wegenwerken! Gelukkig werden we onderweg bezig gehouden door een zingende / vertellende / wijzende / vragende kleine meid op de achterbank.  Het zonnetje scheen en we kregen steeds meer bergen te zien.  Toch altijd betoverend, zo'n berglandschap! Via Brenner reden we (met de vlam in de pijp) de ...

Even na half 7 liep de wekker af.  Het berichtje dat we in het midden van de nacht hadden ontvangen (maar niet hadden gelezen), bleek niet zo'n goed nieuws te bevatten: Pablo, ons dwergkonijntje, is tijdens onze vakantie gestorven.  Ook al was dit geen complete verrassing (het beestje begon al wat oud te worden), het maakt ons droevig.  Hoe moeten we dit aan Lotte vertellen (ze is nog zo klein)?  Ze heeft nog nooit zo om Pablo zitten vragen als tijdens deze vakantie... De ontbijtzaal zat volledig vol, dus schepten we snel ons bordje vol en gingen we in onze kamer eten.  Alle valiezen geraakten toch dichtgeritst, dus konden we aan onze lange terugreis beginnen.  Snel nog even tanken en de auto afleveren.  Bij de incheckbalie bleek één van onze valiezen te zwaar.  Onze oplossing was om het zwaarste statief eruit te halen (en als handbagage mee te nemen) en wat papier over te hevelen naar een andere valies. Aangezien we vroeg in de luchthave...

We hadden de wekker pas heel laat (= 9 uur) gezet, omdat vandaag enkel de rit naar Salt Lake City op het programma stond.  Lotte (en wij dus ook) werd al rond 7 uur wakker door lawaai in de andere kamers.  Ze kroop bij ons, maakte een tent van ons bed en begon les te geven (want zij was de juf).  Tijd om aan een nieuw schooljaar te beginnen dus! We namen nog een bad en begonnen de auto al in te laden voor we gingen ontbijten.  Om 9 uur vertrokken we richting Salt Lake City, het eerste deel van de lange reis terug naar huis.  We reden al vlug Idaho binnen.  We konden goed doorrijden op de snelweg en stopten op de eerste parking (na 2 uur rijden).  We aten een koekje en zaten wat achter elkaar.  Lotte viel en wou dat haar knietjes door mama de superdokter werden verzorgd.  We stopten nog eens toen we al in Utah zaten om boterhammetjes te eten op een uurtje van Salt Lake City. Het laatste deel van de rit werd het veel drukker.  We ...

Ook vandaag ging de wekker al om 6u20, om voor de massa in het park te zijn.  De sportkarren die gisteren op de parking van het hotel stonden, werden door de eigenaars opgepoetst en opgeblonken. In een dichte mist reden we Yellowstone binnen en we konden maar hopen dat er geen dieren op de weg stonden.  De Madison-rivier dampte in de koude ochtendlucht (6°C).  Plots werd het wel beter met de mist op de weg, zomaar ineens, al bleef er over de meadows  wel nevel hangen. Aan de overkant van de rivier zagen we alweer onze familie wapiti's.  Goeiemorgen!  Even verder een buffel langs een riviertje, in de de mist.  Heel jammer dat we daar geen foto van konden nemen... Het was nog erg vroeg toen we de auto parkeerden bij het bezoekerscentrum van Old Faithful, er stonden nog maar heel weinig auto's.  De plannetjes die voorzien waren, vonden we erg onduidelijk, dus het was wat gissen welke kant we op moesten.  Gelukkig waren wij ...

De wekker stond om 6u20 en dat vonden we allemaal nogal vroeg.  Lotte wou echt niet uit bed kruipen en huilde hard toen we haar pyama probeerden uit te trekken.  Uiteindelijk werd het toch beter en konden we vroeg naar Yellowstone vertrekken.  We waren nog maar pas het park binnen en we zagen al de familie wapiti's.  Vandaag liepen ze langs de kant van de weg. De rest van de rit verliep vlot zo vroeg op de ochtend en we konden nog parkeren aan het beginpunt van de Fairy Tale Trail.  We deden maar een klein stukje van de wandeling, tot aan het uitkijkpunt op de Grand Prismatic Spring.  Tijdens de rit hadden we al heel wat grote rookwolken gezien en dat was eigenlijk ook wat we zagen van de Grand Prismatic Spring...  Er rond zagen we mooie kleuren en structuren, maar het water zelf konden we niet zien door de stoom.   Wij wachtten wat om te zien of de stoom zou afnemen, terwijl Lotte in het zand speelde.  Ze viel eens en gin...

De wekker stond op 7u30 ingesteld, maar we waren alledrie al iets vroeger wakker.  Ons hotel bevindt zich echt op een boogscheut van Yellowstone, dus we waren heel snel in de natuur.  Het duurde niet lang of we zagen de familie van zes wapiti's van gisteren terug.  Ze waren aan het grazen langs de Madison-rivier, een stukje dichter bij de rand van het park.  Leuk om hen terug te zien! We stopten even in het ranger station  van Madison, waar we net te laat waren voor een praatje over wildlife safety .  Jammer...  Na het (intussen traditionele) stempeltje reden we verder door het groene landschap.  Wat een contrast met de woestijnlandschappen van de voorbije weken! We hielden halt bij Beryl Spring, met z'n pruttelende (en stinkende) water en dampende fumarolen.  De geur van rotte eieren prikte in onze neus...  Wat verderop parkeerden we weer, om Artists' Paintpots te gaan bezoeken.  We wandelden er tussen dampende prutte...

We werden iets na 7 uur wakker.  Het was heel wat rustiger in de ontbijtzaal dan gisteren.  Iets na 9 uur vertrokken we richting West Yellowstone, maar eerst gingen we nog Grand Teton National Park bezoeken.   Van zodra we het park binnenreden, zagen we direct de prachtige pieken van de Tetons.  Schitterend!  We reden opnieuw naar het bezoekerscentrum bij Moose Junction.  Nu konden we wel rustig in het winkeltje rondsnuisteren.  Aangezien Lotte een praatje van een ranger moest volgen om junior ranger te worden, bleven we daar nog luisteren naar een praatje over de vogels in het park.  Heel interessant, maar te moeilijk om te volgen voor Lotte.  Ze kreeg wel een patch als beloning omdat ze opnieuw junior ranger was geworden.  De medailles waren op en dat vonden we wel wat spijtig. We reden door richting Jenny Lake.  Daar was ook een bezoekerscentrum.  Het was wel moeilijk om te parkeren, want er waren grote w...