Verenigde Staten 2017

In 2017 trokken we naar de Verenigde Staten voor de zonsverduistering van 21 augustus. We maakten een wondermooie rondrit door het westen van de VS, waar we konden genieten van de prachtige natuur in de vele nationale parken.  Ons verhaal kan je hier opnieuw lezen.

Tijdens de totaliteit zaten we in Jackson, Wyoming.  De omgeving en het weer waren schitterend!

We namen foto's met een Canon EOS 80D en een 300mm lens.  We maakten ook een filmpje van enkele minuten voor totaliteit tot enkele minuten erna met een sony videocamera.  Visueel keken we met een 10x50 verrekijker.

Bekijk ons filmpje hier:

Het verslag van Sara:

Wij waren gelogeerd in Jackson, Wyoming, vlakbij Grand Teton National Park, waar het de dag ervoor al over de koppen lopen was!  ’s Morgens in de ontbijtzaal was het vreselijk druk (ik heb nog nooit zoveel eclipsshirtjes bijeen gezien), maar de straten waren eigenlijk verlaten tegen de tijd dat wij vertrokken naar onze waarneemplek (Gros Ventre Road).  Het werd ons even later duidelijk dat “iedereen” al in het park zat.

In het park zelf hadden ze bepaalde straten tijdelijk éénrichtingsverkeer gehandhaafd, waarbij je mocht parkeren op de linkerrijstrook (en er stonden overal mobiele toiletten). We moesten wel ver rijden eer we een plekje vonden (onze vrienden, die onverhoopt vlot bij ons waren geraak uit Yellowstone, konden zelfs vlak achter ons parkeren), maar een keertje dat onze auto (legaal) geparkeerd stond, viel de spanning van onze schouders.  Ook al was het duidelijk dat we de eclips zouden zien (geen wolkje aan de lucht en ons hotel zat eigenlijk al in de totaliteitszone), er kwam toch wat spanning bij kijken.

We klommen - tussen de cactussen en de rolkeien - een hellinkje naar boven, waar we een prachtig zicht hadden op de bergen.  Picknickdekentje openspreiden, fototoestellen opstellen, zonnecrème smeren, flesje cava en chips klaarzetten voor erna,… en we konden eraan beginnen.  De temperatuur daalde gevoelig en het licht werd heel raar, mysterieus bijna.  De bergen waren echt prachtig verlicht, betoverend!

Een stukje karton werd nog snel opgediept uit een rugzak en met ons zakmes prikten we er wat gaatjes in, zodat we zonnesikkeltjes konden projecteren.  Al bleek even later dat we even goed de struikjes konden gebruiken hiervoor.  Vlak voor totaliteit kregen we - heel duidelijk - de dansende golven te zien, ook al was de ondergrond daar niet ideaal voor (zand, keien, struikjes,…).

Ineens leek het heel erg snel te gaan en kregen we een prachtige corona te zien.  Je verwacht natuurlijk dat het heel erg mooi gaat zijn (je hebt verhalen gehoord, foto’s gezien,...), maar het zelf zien, in het echt, is toch nog iets heel anders: een totale zonsverduistering is zoveel meer dan gewoon in het donker staan, turend naar de corona.  De sfeer (de juichende mensen, iedereen die vlak voor totaliteit rechtveert en zich schrap zet voor wat komen gaat,…), dat licht op de bergen, alle emoties (het is eindelijk gelukt!),…

Na een goeie twee minuten waarschuwde Wim ons dat we nog maar 10 seconden over hadden.  Dat kon toch helemaal niet?!  Hoe kan de tijd nu zo snel gaan?!  Maar onherroepelijk gaf de maan de zon terug prijs, beetje bij beetje.  Nog een prachtige diamantring en het was “gedaan"…  En al snel stelde ik de onvermijdelijke vraag: “Gaan we binnen twee jaar naar Chili en Argentinië?”

Het verkeer onder ons kwam stilaan terug op gang, maar wij bleven - samen met nog wat andere hard-core waarnemers (zullen we maar zeggen) - op het “waarneemterrein”.  Het was bijna heiligschennis, maar we ontkurkten onze fles cava, trokken de zak chips open en aten gezellig samen boterhammetjes, en dat allemaal onder een partieel verduisterde zon.  Af en toe keken we nog wel eens naar boven en we bleven elkaar maar vertellen hoe mooi het was geweest en hoe we het beleefd hadden.

Maar uiteindelijk, toen het echt helemaal gedaan was, moesten we toch ook maar eens terugrijden naar ons hotel.  We zouden uiteindelijk anderhalf uur extra doen over ocharme 10km.  Maar er zijn slechtere plaatsen om in de file te staan, dan in het prachtige Grand Teton.  Niemand was ongedurig of gehaast, want we zaten allemaal in de auto, verbonden door die prachtige ervaring: de 2017 Great Eclipse…


Het verslag van Wim:

Ook al was het voor mij de vierde keer dat ik een totale zonsverduistering zou beleven (na Oostenrijk in 1999, Turkije in 2006 en een mislukte in China in 2009), toch was ik op zijn minst even nerveus dan de vorige keren. Toen ik de gordijnen opentrok en naar buiten keek, waren er toch wat wolkjes, ook al voorspelden de weersites schitterend weer. 

Tijdens het ontbijt werd ik alleen maar nerveuzer bij het zien van al de andere eclipswaarnemers. Het werd toch al iets beter toen we samen met Tim en Frederika konden vertrekken richting Grand Teton National Park. Aangekomen bij onze waarneemplaats viel de stress helemaal weg: een prachtige locatie met zicht op de Grand Teton en de andere kant op de Gros Ventre rivier. Er waren nog enkele wolkjes, maar alleen maar heel laag aan de hemel.

Bij het eerste contact waren alle wolken verdwenen en stonden de fototoestellen en de verrekijker klaar. Door de verrekijker konden we voor het eerst een hapje uit de zon zien, maar niet veel later konden we dat ook al met de eclipsbrilletjes. Daarna valt er een hele tijd niet zo veel te beleven. De hap wordt wel groter, maar voor de rest gebeurt er nog niet zoveel.

Pas vanaf 75-80% begonnen we vanalles te merken: de temperatuur begon te dalen en het licht begon er heel bizar uit te zien. Dit was ook het moment dat we begonnen spelen met het camera obscura effect: eerst met gaatjes in een kartonnetje, daarna ook onder de struiken.

De laatste 5 minuten ging alles heel snel: het werd merkbaar kouder, je kon het echt donker zien worden en toevallig zagen we ook de vliegende schaduwbanden (heel duidelijk, zonder witte achtergrond!). We haalden snel de filters van de fototoestellen en de verrekijker en toen werd plots het licht volledig uitgedraaid. Waw! Wat een spektakel! Wat een prachtige, asymmetrische corona. Door de verrekijker was er duidelijk een sterretje in de corona zichtbaar en een eindje rechts van de zon stond er een heldere planeet. Ik keek zelf nog eventjes rond en het viel me op hoe klaar het eigenlijk nog was aan de horizon. Ik probeerde nog wat samen met mijn meisjes te genieten, maar de 2 minuten 19 seconden waren al (te) snel voorbij... Nog eventjes genieten van een prachtige diamantring en plots werd het licht weer aangeknipt. Altijd opvallend hoe het na totaliteit veel klaarder lijkt dan ervoor. Snel de filters weer op de fototoestellen en de verrekijker en dan was het tijd om te genieten: de kindjes met een grote zak chips, wij met bubbels!

De partiële fase volgden we met veel minder interesse en toen de verduistering volledig voorbij was, kraamden we op. Wat een belevenis!