Mineral King

Vandaag stond de wekker opnieuw om 6 uur.  Maar deze keer aten we eerst een boterhammetje met choco voor we vertrokken.  We reden eerst helemaal terug naar Sequoia National Park, naar het bezoekerscentrum.  We waren 20 minuutjes later dan gisteren en het was al heel wat drukker.  Aan het bezoekerscentrum zagen we opnieuw de spechten en de grondeekhoorns.  We kochten er twee Nationale Park paspoorten en Lotte liet er fier de stempeltjes van Sequoia inzetten.  We keerden enkele kilometers terug om de weg naar Mineral King te nemen.

Volgens de GPS zouden we 4 uur rijden over 35 kilometer.  Gelukkig ging het heel wat sneller en deden we er maar iets meer dan een uurtje over.  Het was wel een inspannend ritje, een echte bergweg met veel haarspeldbochten, smalle rijstroken, stukken die niet geasfalteerd waren, ... Het duurde een hele tijd voordat we Sequoia National Park binnenreden.  Deze keer stond er gewoon een hutje, waar je zelf centen moest achterlaten (wij niet, want wij hebben een Nationale Park pas).  In het Nationale Park werd de weg nog slechter en het bos werd donkerder en dichter.  We zagen al enkele Sequoia's.

Toen we eindelijk aan het Ranger Station waren, kreeg Lotte een opdrachtenboekje en vroegen wij informatie over een wandeling van enkele kilomeer aan de gekke ranger.  Aan een tafeltje loste Lotte samen met mama alle opdrachten op en iets later werd ze gediplomeerd Junior-Ranger.

De wandeling liep naast het riviertje over een smal paadje.  Soms liepen we net naast het riviertje, soms er een heel stuk boven.  We zagen heel wat bloemen onderweg, terwijl het dal zich opende en we een prachtig zicht kregen op de (hoge) bergen.  Het leek soms echt op een landschap in de Alpen.  Lotte liep de eerste kilometer zelf, daarna liet ze zich meestal pakken, tenzij er grote stenen waren waar ze op kon klimmen.

Na een kilometer of drie kwamen we terug tussen de huizen.  De auto's die daar stonden waren volledig ingepakt, want blijkbaar knagen de marmotten anders alle kabels kapot.  We keerden terug via een grotere weg.  Nadat Lotte dacht dat mijn neus een lolly was, speelden we op de terugweg monster en Mega Mindy.  Toen stapte Lotte wel weer flink.  Mama zag een hertje staan dat zich mooi liet fotograferen.  Niet veel later kon Mega Mindy de monsters bij de auto in de gevangenis stoppen en verwennen met een appel en een koekje.  Tijdens de terugrit viel Lotte al snel in slaap en net voor we bij het hotel kwamen, klaagde de auto dat de benzine bijna op was.

In het hotel namen we een bad en daarna gingen we tanken en eten bij de Mexicaan van eergisteren.  Terug in het hotel kroop Lotte rond 20u30 in bed, wij lazen nog wat en schreven het reisverslag.