Roosbeek - Atlanta - San Francisco

Toen ik als kind niet kon in slaap geraken, knipte ik soms stiekem het licht aan om in "De levende woestijn" van Walt Disney te bladeren en naar de ingeplakte prenten (à la Artis Historia) te kijken.  De tekst was nogal archaïsch, maar de foto's spraken wel tot de verbeelding.  Nooit gedacht dat ik ooit - met mijn eigen gezinnetje - naar het land, de natuur uit dat boek zou trekken...  Maar vanmorgen, toen de wekker even voor 6u afging, konden we echt aan ons avontuur beginnen.  Eindelijk!

We maakten ons klaar en staken de laatste spullen in onze goed gevulde valiezen.  Nog voor we aan de ontbijttafel zaten, kwamen omi en opi al aan om ons naar het station van Tienen te brengen.   Op het perron werden nog de (stilaan traditionele) vertrekfoto's genomen.  De trein op, nog een laatste keer wuiven en weg waren we!

Het was al tamelijk druk op de luchthaven en we moesten wat aanschuiven om in te checken en de valiezen af te geven, maar terwijl we in de rij stonden, kwam er nog veel meer volk toe en werd de rij er alleen maar langer op...  Gelukkig raakten we vlot door de security en paspoortcontrole, al moest Wim wel gefouilleerd worden en zat mijn rugzak - tot twee keer toe - geblokkeerd in de machine...

Bij de gate stond aangeduid dat het vliegtuig vertraging had: "please, take a seat."  Een beetje een sarcastische melding, want zitplaatsen waren er nauwelijks...  We hoorden namen afroepen van (meer en meer) passagiers die zich aan de gate moesten melden en uiteindelijk hoorde ik mijn eigen naam ook omgeroepen worden.  Een willekeurige veiligheidscontrole: ik moest mijn spullen nog eens grondig laten controleren (op drugs, explosieven,...?) en ik moest daar dan maar verder wachten (ik mocht niet terug naar mijn schatjes).  Lotte keek ondertussen met papa naar de grote vliegtuigen en wist me te vertellen dat we op een groot vliegtuig met rood en blauw gingen stappen.

De vlucht naar Atlanta duurde ongeveer 9u en Lotte was heel flink (ze sliep zelfs een beetje)!  De tijd konden we verdrijven met filmpjes en spelletjes (en eten).  Lotte zal op het vliegtuig misschien wel meer tv hebben gekeken dan normaalgezien op een heel jaar (het voordeel van geen tv te hebben).

In Atlanta was de file aan customs gelukkig niet te lang.  In de bagagehal speelde entrance music die suggereerde dat de VS "great, huge, fantastic" is...  Nadat we onze valiezen verder op weg naar San Francisco hadden gezet, sprongen we op de trein naar terminal A (goed vasthouden!), waar drankfonteintjes onze dorst toch al een beetje lesten.  Lotte had zo'n dorst dat ze het zelfs niet erg vond dat haar trui helemaal nat was.

We zochten een plekje uit bij de gate en Lotte toornde mama en papa om beurten mee om naar de vliegtuigen te gaan kijken.  Er steeg er één op met in het groot "Alaska" erop en toen ik zei dat het daar ook wel heel mooi is (met beren), ging ze aan papa vertellen dat ze naar Alaska wilt.

En zo zat ik met haar op m'n schoot naar de vliegtuigen te kijken met Elton John ("How wonderful life is, with you in the world") op de achtergrond.  Gewoon gelukkig...


De tweede vlucht, die naar San Francisco, duurde "maar" 6u, maar leek langer te duren.  Lotte sliep 2 à 3 uur en als zij ons niet bezighoudt (of wij haar), gaat de tijd voor ons ook trager vooruit...


Rond 20u plaatselijke tijd (ik wilde toen al niet meer omrekenen naar Belgische tijd) kwamen we - eindelijk - aan in San Francisco.  Uitgeput (en met nog een half slapende Lotte op de arm) gingen we eerst op zoek naar onze bagage en daarna - gepakt en gezakt - naar het shuttlebusje van het hotel.  Tevergeefs, helaas.  Een telefoontje later bleek dat busje (zogezegd) in panne te zijn en besloten we toch maar een taxi naar het hotel te nemen.  Dat was gelukkig niet ver, maar het kostte ons wel meteen 20$.

De lobby van het hotel zag er nogal amateuristisch uit en veel zin om ons te helpen, hadden ze precies niet.  Toen ik wat melk ging vragen voor Lotte, gebaarden ze van krommenaas.  Gelukkig kon papa in een naburig hotel wel melk op de kop tikken, zodat Lotte na haar vertrouwde flesje flink in bed kroop (zo'n hoog en groot bed!).  Mama en papa waren maar al te blij dat ze ook, na die lange reis, eindelijk in bed konden kruipen...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag