Buerbreen (Reinakulen)

Toen ik om half 7 wakker werd, was het al klaar in onze kamer en ik dacht dat ik niet meer ging kunnen slapen... maar ineens was het twee uur later...  Ons ontbijt knutselden we buiten in elkaar (we hebben hier geen keukentje), aangenaam in het zonnetje.

Tegen 10u reden we weg, naar de Folgefonna-gletsjer.  We reden een heel eind langs de mooie fjorden en we kwamen een prachtige waterval tegen, die ze hier blijkbaar het vermelden niet waard vinden.  Dit is gewoon Noorwegen...  Het is hier overal mooi, dus waarom een paneeltje zetten voor een "ordinaire" waterval?

We reden nog door een lange tunnel (>11km) onder de gletsjer door en tenslotte bracht een smal baantje ons tot bij de (dure) parking.  We zouden bijna de vet ingetekende wandeling doen zoals iedereen, maar kozen uiteindelijk voor de wandeling die ik eerst op de kaart had aangeduid, richting Reinakulen.

We moesten twee poortjes door en vanaf dan ging het steil omhoog door een berkenbos.  Ik zag overal lepels en tassen om uit te snijden...

De berkenbomen werden struiken en uiteindelijk verdwenen ook die en bleven alleen gras, mos en rotsen over.  Oh, en ook sneeuwplekken!  Er werden wat sneeuwballen gegooid en daarna klommen we verder.  We moeten toch ergens een rode T gemist hebben, want ineens waren we het paadje bijster.  Rustig eten, van het uitzicht genieten, paadje terugvinden,...  Geen probleem!

We hadden al een tijdje zicht op de gletsjer en ik dacht enkele keren dat we "daar toch écht wel een prachtig uitzicht zouden hebben," maar dan slingerde het pad de "verkeerde" kant op en moesten we nog meer klimmen.  Maar ons geduld werd beloond, en hoe!  Blauwe mini-seracs, massieve lagen wit ijs en sneeuw,...  Af en toe hoorden we onder luid gedonder een stuk naar beneden donderen.

Het pad werd minder steil en we liepen dapper door, al knorde Lotte toch we omdat we niet óp de gletsjer konden/mochten.  Maar van dichtbij gezien, vond ze dat toch ook verstandiger.

Op het verste punt, met het beste zicht, ploften we ons neer om van de natuurpracht (en een koekje) te genieten.  Wauw!

Met ongeveer 4km op de teller keerden we terug, maar zodra het kon, namen we een ander pad, om niet via dezelfde weg te moeten terugkeren.  Tot aan de eerste splitsing waren er geen aanduidingen en was het soms moeilijk om het pad te vinden.  Gelukkig is struinen hier geen probleem!

We zakten onder de boomgrens en kwamen uiteindelijk op het pad van in het begin terecht.  Verder gezwind naar beneden en zo kwamen we moe maar tevreden terug bij de auto uit.

In Odda maakten we nog een tussenstop in de supermarkt, zodat we vanavond nog iets te eten hadden.

Daarna was het tijd voor een douche en de reisverhalen.  Kort erna werd het licht in de kamer uitgeknipt, maar met gordijnen die niks verduisteren, maakt dat nauwelijks verschil.