Stedjeåsen

Het was alweer rond 9u toen we opstonden.  Het was niet zo uitbundig zonnig als ik had verwacht/gehoopt, maar het zou wél een mooie dag worden.

Na het ontbijt bekeken we waar we heen zouden gaan vandaag.  We besloten een dik kwartier te rijden naar Sogndal en van daaruit te wandelen naar Stedjeåsen.  We parkeerden ons (betalend) bij het rode kerkje en wisselden onze schoenen.  Ondertussen stond een stelletje Hollanders te vloeken om een voorlicht van hun auto te vervangen (of toch te proberen).  Dat zou bij ons later op de dag gelukkig vlotter gaan.

Volgens de beschrijving moesten we tussen twee huizen een paadje omhoog gaan, maar het leek toch alsof we gewoon doorheen iemands tuin moesten.  Een oud dametje deed teken dat we mochten passeren.

Het was meteen een stevige klim en het leek wel alsof we ons in gang moesten trekken.  Gestaag klommen we omhoog, tot bij een splitsing vanaf waar het pad door een dicht naaldbos ging, nog steiler omhoog.  Maar dan stonden we ineens op het hoogste punt (620m), Stedjeåsen, bij een charmant meertje.  Het voelde niet echt aan als een top (een beetje een anti-climax, al waren we daarvoor gewaarschuwd), maar we schreven onze namen maar bij in beide topboeken.

Vanaf daar kronkelden het - volgens de pijl - nog 291m tot aan het uitkijkpunt over de Sognefjord.  Tijd voor een picknick en een timelapse.  Toch maar snel een jas aan!

Even later kwamen er twee vrouwen aan, die maar dwaas bleven poseren en foto's bleven nemen van die idiote poses.  Maar van het uitzicht genieten?  Vergeet het maar.

Toen we voortgingen, werd ons plekje al meteen ingenomen door een Belgisch gezinnetje.  Smakelijk!

Omdat we er niet van houden om via dezelfde weg terug te keren, namen we wat alternatieve paadjes.  Die brachten ons langs rode stippen, zinken potten en emmers, ingestorte hutjes,... en helaas ook langs vreselijk stekende insecten.  Ze gaan zitten, bijten/steken onmiddellijk en blijven dan zitten tot je ze wegwuift.  De pijn: instantaan!

Jammerend pikkelden we verder naar beneden.  Het leek wel alsof een scherp mes in ons stak, dat geregeld 'ns werd omgedraaid.  Na de supermarkt bezochten we dus ook maar de apotheker...  Terug bij het huisje deed het deugd te kunnen douchen en een zalfje te kunnen smeren.

Aangezien we relatief vroeg terug waren, hadden we tijd om te lezen, uitgebreid te eten,...  Daarna gingen we op wandel om nog een stukje van het frisbeeparcours te doen.  Deze keer waren het moeilijkere holes: we moesten behoorlijk ver gooien.  Het terrein was ook nogal zompig op sommige plekken en daar was ik met mijn profielloze bleke sneakers niet op voorzien.  Gelukkig mocht ik "paardje" rijden om de natste stukken over te steken.

Lotte ging na de wandeling slapen.  Wij bleven nog een beetje wakker om te lezen.  Ik heb mijn plekje wel gevonden, zo met "mijn" zeteltje naar het raam gedraaid, zodat ik tussen het lezen door kan genieten van het prachtige uitzicht.  Wim maakte tijdens het gouden (twee-)uurtje nog een timelapse.  Toen het fototoestel genoeg gewerkt had, gingen wij ook slapen.