Kjeragbolten

We zijn nog altijd moe, want we kropen pas om 9u30 uit bed.  Na het ontbijt keken we eens hoe lang het rijden was tot aan het beginpunt van de wandeling naar de Kjeragbolten.  Omdat de 503 verderop is afgesloten, moesten we een omweg maken van 1 uur, zodat we 3 uur moesten rijden.  Het zonnetje scheen vrolijk en in Noorwegen rondrijden is geen straf, dus vertrokken we toch maar.  

Ergens op de E39 waren de bochtjes iets te veel voor Lotte, dus stopten we aan een mooi meertje om de emmer uit te wassen.  De laatste 30km reden we op een smal wegje, achter een mobilhome.  Maar in dit geval was dat ideaal, want zo konden we de tegenliggers gemakkelijker passeren.  Het landschap werd alleen maar indrukwekkender.  

We vonden gemakkelijk een plekje op de (dure!) parking.  Pas na 14 uur vertrokken we.  We begonnen direct met een steile klim op een grote (en soms wat gladde) rots.  Op vele plaatsen waren er kettingen om je tegen te houden of naar boven te trekken.  We kwamen al snel Lara en Hazel (van de Chiro) tegen, die hier blijkbaar ook op vakantie zijn.  We zaten hier (op 600 meter) al duidelijk boven de boomgrens en we zagen grote sneeuwvelden. 

Na de eerste klim volgde een stevige afdaling, gevolgd door een steviger tweede klim.  Toen we dachten dat we boven waren, kwamen we bij een noodhutje.  Na een korte afdaling naar een riviertje en een meertje, begon het zwaarste en steilste stuk van de klim.  We liepen nog wat verloren, maar uiteindelijk vonden we toch de Kjeragbolten, na een korte passage over de sneeuw. 

Ik had me de Kjeragbolten iets groter voorgesteld. Maar het uitzicht op de Lysefjord was enorm indrukwekkend.  Lotte was een beetje boos op mij omdat zij niet op de Kjeragbolten mocht gaan staan en mama wel.  Blijkbaar is het hip om met bloot bovenlijf en op teensletsen op de Kjeragbolten te staan.  Aangezien we al zo laat waren, was het gelukkig niet al te druk bij de Kjeragbolten.

Na een verdiende koek keerden we terug, maar het eerste deel wel via een andere weg.  Daardoor moesten we eerst nog wat klimmen en kregen we een prachtig uitzicht op een meertje met ijsrotsen.  De afdaling langs het alternatieve pad viel mee en al snel liepen we langs een riviertje.  We passeerden een meertje en kwamen terug op het originele pad.  

Na een korte klim kwamen we opnieuw bij de noodhut.  Het was nu vooral nog naar beneden, maar we moesten wel oppassen dat we niet uitgleden op de rotsen.  Het was al na 19u30 toen we terug bij de auto waren.  Gelukkig is de 503 na 20 uur niet meer afgesloten, zodat de terugrit een uurtje korter was.  

We werden alleen wat opgehouden door bange chauffeurs met hun mobilhome.  Iets voor 22 uur waren we terug bij het huisje.  Daar aten we nog soep en pasta, genoten we van het prachtige gouden licht op de bergen, namen we een douche en kropen we te laat in ons bed.