Het einde van de wereld

We kropen opnieuw rond 9 uur uit bed.  Na een rijstpapontbijt maakten we ons klaar om naar Tovika te rijden om daar de wandeling van 'Het einde van de wereld' te doen.  We hadden die al eens gedaan in 2015, maar we vonden die toen zo mooi dat we ze graag nog eens gingen doen.  

Het was een rit van 1u30.  De laatste 30km reden we over aardewegjes, met veel bochten en vaak op en neer.  Iets te veel voor Lotte, zodat we eens extra moesten stoppen.  Maar het landschap is hier wel enorm mooi!  Overal bergjes met sneeuw, veel mooie meren met eilandjes en hier en daar een rood huisje met een groen dak (vol gras).

Om 11u45 kwamen we aan in Tovika.  We staken een brugje over en liepen langs het Djup-meer: wat een mooie uitzichten over het meer, met heel wat sneeuw op de bergen.  Een mooi huisje aan het meer maakte het plaatje compleet. 

Net voor Iungsdalhytta konden we een mooie waterval bewonderen vanaf een brugje.  Wij gingen niet naar de hut, maar begonnen te klimmen langs de rivier richting Hovda.  De bergen zaten intussen in de mist en niet veel later begon het te regenen.  Toen het eventjes droger was, aten we snel ons middagmaal.  Het bleef nog de ganse klim verder regenen.  We zagen een mooie waterval de andere kant van de Fossebrekka-rivier.

Boven bij Hovda stopte het eindelijk met regenen.  We liepen nu langs het Store-meer.  Vaak was het pad niet goed te vinden en moesten we over rotsen klauteren.  Er lag heel wat minder sneeuw dan in 2015, maar we moesten toch nog over een sneeuwveld lopen (waar ik heel wat sneeuwballen naar mij kreeg geslingerd).  

Toen het pad beter te belopen was, begon het pas echt te gieten.  We daalden af naar de Mjolga-rivier en kwamen na 4u40 terug bij de auto, waar het zonnetje scheen.  We stopten nog eens bij de Kiwi om boodschappen te doen en genoten van een lange, warme douche.  Na een voorgerechtje met Pimientos de Padrón, aten we Mexicaans.  We schreven de reisverhalen en stopten Lotte veel te laat in bed.