Hardangervidda

Lotte had gelijk toen ze gisteren zei dat de bovenburen nogal lawaaierig waren: rond 8u werd er gestampt en gebonkt, maar gelukkig vielen we terug in slaap.  Na het ontbijt sprongen we de auto in en reden we terug richting de échte Hardangervidda, om de wijdsheid en het desolate gevoel van het hoogplateau écht te ervaren.  Hoe anders dan op de klanken van Sigur Rós door dit landschap rijden?

Bij de Fagerheim-hut parkeerden we aan de overkant van de straat en deden we onze wandelschoenen aan.  Die waren nog nat van gisteren.

We moesten even langs de 7 wandelen eer we bij het échte paadje kwamen.  Tot ons onbegrip liet een man zijn hond aan ons snuffelen, terwijl Lotte duidelijk bang was.  Een valse noot...

Het pad op de westelijke over van het meer waarrond we gingen wandelen, was erg zompig.  We zakten diep weg in dikke lagen mos... en geregeld ook in de modder.  En dan begon het nog hard te regenen ook!  Gelukkig hield de striemende regen niet zo heel lang aan, al waren we wel goed nat.

Terwijl we over glibberige stenen en door de nattigheid een pad probeerden te maken voor onszelf, zagen we af en toe een motorbootje passeren, naar de Krækkja-hut in de verte, ons verste punt.

Volgens de beschrijving in ons ANWB-gidsje moesten we af en toe een riviertje oversteken, maar soms leek het wel alsof er overal beekjes waren.  Gelukkig vonden we wel een droog plekje op een rots om te eten vlakbij een flinke sneeuwplek.  Dat ze een natte broek en koude handen zou overhouden aan sneeuwballen rollen (en gooien) en een sneeuwengel maken, daar had Lotte even te laat aan gedacht.

De laatste echte rivier voor de Krækkja-hut was een uit de kluiten gewassen exemplaar, maar gelukkig was er tóch een brugje.  Dat had ik bijna gemist!

Aan de oostelijke kant van het meer, voorbij de hut, was er een duidelijk en gemarkeerd pad.  Het was ook veel droger hier, dus konden onze schoenen beetje bij beetje opdrogen.  Hier waren ook wat "bulten" waar we over moesten, maar we klommen ons nergens in het zweet.

En zo stonden we na minder dan vijf uur terug bij de auto.  De wandeling had langer geduurd dan verwacht, dus het was alweer laat toen we terug in het huisje waren.

We namen een zalige douche en reden dan naar een restaurantje in de buurt voor een lekkere pizza.  We vreesden even dat het volzet was, maar het bleek daar een heel stuk groter dan we dachten.

Het was dus alweer bijna 21u toen we terug waren en we aan de reisverhalen konden werken.  Toen Lotte in bedje lag, ruimden wij nog wat op en lazen we nog een beetje.