Preikestolen

Om 6u werden we brutaal gewekt door een raaf die tegen het raam zat te pikken.  Gelukkig volstond het om hem één keer te laten schrikken om hem weg te jagen.  Zo konden we enkele uren verder slapen.  Dat hadden we écht nodig.

Toen we uiteindelijk opstonden, góót het, ook al dachten de weer-apps daar helemaal anders over.  Veel twijfels dus over de wandelplannen van vandaag...

Tegen beter weten in, zo leek het, vertrokken we toch met de auto.  We moesten een hele omweg maken om bij de overzetboot in Lauvvik te geraken, maar dat is in zo'n landschap beslist geen straf.

In Vikeså kochten we eten voor 's middags.  Wachtend op de boot - in de auto, in de gietende regen - avanceerden het jagersbrood en de kilo potetsalat goed.  In een wip stonden we aan de overkant.  Wel een rare sensatie om zomaar ergens heen te varen zonder iets te zien.

Aan de overkant moesten we nog een kort stukje (omhoog) rijden en dan werden we richting benedenparking geleid.  Peperduur, maar ze stond behoorlijk vol.

Met wandelschoenen, jas en rugzak aan lieten we - schuilend onder de kofferdeur - de laatste intense regenvlaag passeren.  Nog meer twijfel... maar er dan toch voluit voor gaan...

Hoewel we nu vanop een andere parking moesten vertrekken dan voorzien, was het niet moeilijk om het (nieuwe) vertrekpunt te vinden.  Eén van de populairste wandelingen in heel Noorwegen, dus ik had een ware overrompeling verwacht, maar dat viel gelukkig wel mee. Wat je hier, zoals op veel toeristische paadjes, wel ziet: geen vriendelijke begroetingen, veel ontevreden gezichten (in zo'n landschap, hoe is het mogelijk?), geen wandeletiquette, foute schoenenkeuzes,...

Het is wel makkelijk te begrijpen waarom dit pad zo gekend en geliefd is: écht uitdagend is het niet en de omgeving is prachtig.  Een pad van grote, haast geplaveide stenen klimt door het bos, de zompigste stukken worden overbrugd door (raar klinkende) vlonderpaadjes, vergezichten kijken uit over de Lysefjord,...

Op de Preikestolen zelf was het relatief druk (zeker om al zo laat te zijn) en werd er zelfs aangeschoven om een foto te maken (blijkbaar liefst in de idiootste poses).  Terwijl je enkele stappen opzij een mooie foto kon maken.  Geen andere mensen, natuurlijke pose,...  Klik!  Tijd voor een koekje... en dan weer op weg.

De terugkeer verliep over dezelfde leuke paadjes als waarlangs we gekomen waren, maar nu naar beneden.  Vlotjes!

Na een dikke drie uur stonden we alweer bij de auto, een uur of twee sneller dan het volgens de wandelgidjes zou duren.  Ruim op tijd om in Oanes de boot naar de overkant van de Lysefjord te nemen.  In afwachting smikkelden we nog een boterhammetje met potetsalat op.  De pot is al half, het brood zo goed als op.  Lotte had in de winkel nochtans gezworen dat ze het brood vast niet lekker zou vinden.

Voor de tweede keer vandaag stopten we bij de supermarkt, deze keer voor kjøttbullar en pasta.

In het huisje warmden we terug op (ons zweet was afgekoeld en ik had in de winkel lopen klappertanden) met soep en een douche.

Terwijl Lotte en ik de reisverhalen schreven, zorgde Wim voor het avondeten.  Terwijl we aten, was het fototoestel buiten druk in de weer voor een timelapse.  Daarna was het alweer (late) bedtijd voor Lotte.

Terwijl buiten de schapen het terrein rondom ons huisje inpalmden, lazen wij nog een beetje in bed.