Wim & Sara

Gelukkig hadden we 12 uur om te slapen, want we werden nogal gestoord. Eerst was er een of ander concert op de Plaza de Armas en aangezien ons hotel nogal dicht bij lag, konden we de muziek dus horen. Later begon het (hard?) te regenen en konden we de regen heel goed horen. Rond 1 uur was er dan een bende Spaanstaligen die nogal veel lawaai maakte in de buurt van onze kamer. Optocht in Cuzco. Toen we opstonden, dachten we dat het intussen zomertijd was geworden in Peru, maar blijkbaar doen ze in Peru niet mee met de zomertijd en was het dus nog maar 8 uur in plaats van 9 uur. Toen we na het ontbijt nog wat gingen winkelen, zagen we dat er een grote optocht bezig was op de plaza de Armas : militairen, politie, vlaggen die werden opgetrokken, fanfare en heel veel groepen van mensen (van een school) en iedereen die op de maat van de muziek marcheerde (of dat toch probeerde). Leuk om eens mee te maken. Nadat we genoeg hadden gezien van de optocht, kochten we ee...

Buiten een nachtelijke controle om 1u30 - meer schijnvertoning dan iets anders - hadden we een rustige busrit en konden we zelfs wat slapen.  We kregen geen kussentje of dekentje, maar gelukkig had ik nog het dekentje van American Airlines, waar we ons onder konden nestelen. Om 4u ging het licht onherroepelijk aan, toen we in Cuzco aankwamen,  Het was nog pikdonker en veel te vroeg om naar de stad af te zakken.  We zetten ons dan maar in de wachtzaal, waar alle maatschappijen hun bustickets trachten te verkopen.  Ze verkopen die bustickets zoals ze bij ons prei verkopen op de markt.  Vrouwen met de meest irritante stemmen roepen een waslijst van bestemmingen af, en het gaat over en weer. Zicht op de Plaza de Armas. Van zodra de zon op was en het licht begon te worden, trokken we met onze rugzak in de richting van de Plaza de Armas.  Enorm veel taxichauffeurs probeerden ons ervan te overtuigen dat wandelen geen goed plan was, maar wij ha...

We mochten opnieuw vroeg uit ons bedje, want tussen 7u en 7u20 zou de bus ons komen ophalen. Om de een of de andere reden konden we het tweede deel van de nacht (vanaf 3 uur) niet meer goed slapen. Rond 7u15 kwam de bus ons ophalen en reed toen nog een eind door La Paz, om andere toeristen op te halen. Daarna stopte de bus aan de busterminal, waar er nog een heleboel mensen opstapten. Uiteindelijk vertrokken we om 8u15. We moesten opnieuw, net als gisteren en net als bij het vertrek van de trektocht in de Cordillera Real, door het veel te drukke El Alto. Lago Titicaca. Het was een lange rit, soms met mooie uitzichten op de Andes en na een tijdje ook op het Titicaca-meer. We kwamen tamelijk veel herdersvrouwtjes tegen langs de kant van de weg. Rond 11 uur moesten we allemaal van de bus stappen en overstappen op een bootje, de bus werd met een grotere boot overgezet. Om 12 uur kwamen we dan eindelijk aan in Copacabana. Daar werden we opgewacht door iemand va...

Het probleem van vannacht was niet meer dat de grond te hard was, of de wind te fel woei, maar dat iedere positie zo zalig goed lag ("l'embarras du choix"). In elk geval stonden we om 8u op de stoep en werden we even later opgepikt door een camionette, die ons naar Tiwanaku zou brengen.  Het viel ons al snel op dat één van onze medereizigers de hele tijd filmpjes zat te maken met zijn fototoestel, van de idiootste dingen eerst.  En het zou nog erger worden ter plaatse: hij zou de mensen van hun sokken lopen om toch maar te kunnen filmen, ook al was dat soms expliciet verboden.  We konden dus maar moeilijk ons gegniffel onderdrukken, toen zijn batterij het stilaan begon te begeven. Tiwanaku. Het eerste object dat we te zien kregen, was een enorme monoliet (8m hoog): een afbeelding van een figuur, die wederkerigheid symboliseerde.  Onze gids vertelde dat je dat kon zien aan de "verkeerde" rechterhand (of had die figuur twee linkerhanden?...

Rond 2u15 slopen we uit onze tent, voorbij de gids, uit het huisje naar buiten om de toiletten te bezoeken. Het was duidelijk al een paar dagen na volle maan, want we zagen een heel mooie sterrenhemel, met de Magelhaense wolken en nog wat andere neveltjes. We zouden ontbijten om 7u30, maar om 6u50 riep Ramiro ons al wakker. We hadden iets beter geslapen in de tent in het huis, maar toch nog altijd niet echt goed. Het was wel een heel stuk warmer, maar de grond was nog niet zacht genoeg. Prachtige omgeving bij onze slaapplaats. Toen we opstonden, was de lucht super-blauw. Het bijna-onweer van gisteren was dus heel ver weg. Om 8 uur vertrokken we voor het laatste deel van onze trektocht, een tocht van 2 uur, volgens Ramiro toch. Het eerste deel was een zware beklimming op de flanken van Huayna Potosi. Het was dus nogal zwaar, maar we zagen wel steeds nieuwe, mooie uitzichten van Huayna Potosi. Genieten van de Huayna Potosi. Na een dik uurtje waren we ...

Er was erg veel wind vannacht en het leek er soms op dat we met tent en al zouden wegvliegen.  Ik meende twee keer voetstappen te horen van iemand die onze tent daarvan weerhield; of misschien zat er een lama aan onze tent te knabbelen, al zag ze er 's morgens nog gaaf uit. We moesten er een uurtje vroeger uit en normaal gezien zouden we samen met een andere groep (twee Belgen en twee Nederlanders) wandelen, maar er was een probleempje met hoogteziekte en gebrek aan slaap wegens de kou (al was het door de bewolking een "warmere" nacht geweest), dus wij vertrokken alleen met Ramiro. Toen we opstonden, lag er een fijn wit laagje op de grond.  We dachten toen nog aan aangevroren dauw. maar na een tijdje wandelen, begon het te sneeuwen (en nog fel ook).  In de sneeuw overwonnen we de eerste piek van de dag van 5000m.  Een pet was voldoende, maar onze handen hadden wel de wollen handschoenen nodig.  De klim ging heel vlot (zelfs zonder pauze) en...

We waren al wat voorbereid op de koude temperaturen 's nachts, dus hadden we extra laagjes klaarliggen. Toen onze voetjes opnieuw koud kregen, openden we een pakje handverwarmers en daarmee konden we onze voetjes toch bijna gans de nacht warm houden. Op een gegeven moment vroeg Sara waar haar lama was gebleven. Toen ik nog eens vroeg of ze haar lama echt wel kwijt was, antwoordde ze 'ja ja' en ben ik maar in de slaapzak gaan zoeken naar haar voetverwarmer. Rond 8 uur kropen we uit bedje, maakten onze rugzakken klaar en kregen ons ontbijt. Daarna begonnen we aan onze klim naar een pas van 5100 meter en bleek dat we vandaag een trip rond onze kampeerplaats zouden maken en dus onze bagage helemaal niet moesten inpakken. Aan het meer. We begonnen onmiddellijk te stijgen en onze tentjes werden kleiner en kleiner. We kregen een steeds mooier zicht op de Condoriri en de andere bergen. Op deze hoogte voel je direct aan je adem dat je aan het klimmen b...