Wim & Sara

Ook vandaag waren we al een tijdje wakker toen de wekker ging om 9u. We pakten onze spullen in en gingen eten. Ook vandaag was het ontbijt weer goed verzorgd en lekker. Het is toch altijd gezellig om buiten te eten en intussen te genieten van de hagedissen. Na het eten ging ik al een deel van de valiezen naar de auto brengen. Na het betalen van de rekening, stapten we samen naar de auto met de rest van de valiezen. Al vlug kwamen we aan de grens tussen Slovenië en Kroatië. Aan de Slovenen voor ons werd er precies vanalles gevraagd en het leek alsof zij hun passen moesten laten afstempelen. Wij konden gewoon doorrijden. Als snel kwamen we in Kanfanar, waar we naar de ruïnes van Dvigrad gingen kijken. We aten eerst wat op de parking en liepen daarna wat rond tussen de ruïnes. De ruïnes waren leuk om te zien en we werden ook nog getracteerd op mooie, grote sprinkhanen en een hoop hagedissen. Sara dacht dat ze een koppel zag waarvan de man een naaktportret van de vrouw aan het nem...

We waren al een tijdje wakker voor de wekker om 9u afging, maar we voelden ons allebei nog een beetje tam, dus bleven we nog een tijdje liggen soezelen.  We aten ons ontbijtje buiten op het terras, in de schaduw van twee kiwibomen, waarvan er eentje beladen was met vruchten.  Blijkbaar waren de bomen al 30 jaar oud, dus we hebben nog een hele weg te gaan met dat kleine plantje in onze tuin. Tegen de tijd dat we naar het stadje wandelden, was het prachtig weer geworden, dus we smeerden onszelf/elkaar maar goed in.  De smalle straatjes, waar de was langs de gevels was te drogen gehangen, stapten we naar het centrum van het stadje.  We hadden gisteren in onze reisgids gelezen dat het vandaag de nationale feestdag was, maar daar merkten we eigenlijk niets van. Piran. We vonden een rustig plekje langs de zee, waar we lekker onze sandalen uitdeden en onze voetjes in het water staken.  Dat was heerlijk verfrissend!  We wandelden nog wat verder, o.a. lan...

Toen we om 7u30 opstonden was het nog altijd heel hard bewolkt. Na het ontbijt en het inladen van de valiezen gingen we nog eens langs bij Dieter Lang. Buiten merkten we pas goed hoe koud het was geworden en dat er een goed pak sneeuw was gevallen op de bergen.  Vers gevallen sneeuw in Gaschurn Na een kort bezoek aan de Spar vertrokken we om 9u richting Slovenië. Het begon al heel snel te regenen. We reden door heel veel tunnels, waarvan de Arlbergtunnel (15 km!) de langste was. Door de vele tunnels berekende de gps altijd opnieuw de weg en blijkbaar niet altijd op dezelfde manier. In plaats van tamelijk snel Italië binnen te rijden, bleven we in het koude, regenachtige Oostenrijk. De temperatuur daalde op een bepaald moment tot 6 graden! Na een ommetje door Duitsland, waar het eventjes stopte met regenen, maar waar we wel een uur in de files stonden, reden we bij Salzburg opnieuw Oostenrijk binnen, waar het opnieuw hard regende. Toen we Italië binnenreden werd het lan...

Tegen 8u ging de wekker af en aangezien er al licht binnenviel in onze kamer, ging opstaan relatief gemakkelijk.  Bovendien scheen het zonnetje al vrolijk.  Na het ontbijt praatten we even met Nathalie en zagen we de ouders zelfs allebei (dat lukt zelfs niet altijd als we daar twee weken zijn in de winter). Terug in onze kamer, zochten we onze spullen bijeen, smeerden we ons in,...  Ik had in ons wandelboekje een mooie wandeling van aan het middelstation tot aan de Tübinger Hütte (en terug) gezien en hoewel er bij stond dat deze ongeveer 6u in beslag zou nemen, besloten we toch om ervoor te gaan.  Er was immers altijd de optie om vroeger terug te keren.  Nathalie stopte ons nog het noodnummer (van het hotel en van de Bergrettung ) toe en we gingen op weg. In het dalstation kochten we tickets voor de gondel tot aan het middelstation en terug.  De laatste gondel naar beneden vertrekt om 17u15, dus dat was de harde tijdslimiet voor het afwerken van de...

Toen de wekker om 4u30 afliep, was het niet eenvoudig om uit bed te kruipen. Maar om op vakantie te vertrekken, deden we graag een beetje moeite. Om 5u02 vertrokken we richting Gaschurn. Het eerste deel, ongeveer 300km, verliep heel vlot. Op de autosnelweg door de Moezelvallei is het altijd heel rustig. Om de tijd te doden verzonnen we een spelletje : we noemden een automerk en moesten dan op zoek naar een auto van dat merk. Meestal ging het heel vlot, maar naar een Mini moesten we wel heel lang zoeken. De Alfa Romeo hebben we nog altijd niet gevonden. Na drie stops kwamen we om 14u aan in Gaschurn. We dronken snel een fruitsapje, waarna Daniel ons onze kamer toonde : kamer 31, net onder het dak. Nadat we al onze valiezen naar onze kamer hadden gebracht, en na een praatje met Hannes, vertrokken we om 15u voor een eerste wandeltocht. We klommen via een steil paadje langs Pfanges naar het middenstation van de Versettla-lift. Tijdens de klim hoorden we plots iets ritselen achter ...

Toen we wakker werden, pakten we nog wat verder in. We gaven onze winterspulletjes terug en genoten van ons ontbijt. We namen afscheid van Jelle en om 9u45 stond de taxi klaar om ons naar de luchthaven te voeren. We konden (voor het eerst deze vakantie) de mooie kleuren van de zonsopkomst zien. Laatste zicht op de Saija Lodge. De wegen lagen vol met sneeuw, maar in Finland is dat geen enkel probleem om daar door te rijden (aan 80-90 km/h). We zagen nog enkele rendieren en moesten twee keer vertragen omdat er vogels op de weg zaten. Om 11u kwamen we aan op de kleine luchthaven van Kuusamo. Er stond een heel lange rij om in te checken en ook bij de security moesten we een tijdje aanschuiven. Voor we aan de security aankwamen, namen we afscheid van Judith en Lena.  We zaten niet naast elkaar op de vlucht, dus lazen we wat. Na een dik uurtje vliegen landden we op de luchthaven van Helsinki. We kochten een broodje en keken wat rond in de winkeltjes. We gingen op een bankje ...

Vanmorgen moesten we al om 9u15 klaar staan, dus we zetten de wekker iets vroeger en drukten minder op de snoozeknop.  We kleedden ons lekker warm aan en kropen in de taxi.  Na drie kwartier (waarbij we onderweg enele rendieren zagen, zelfs op de weg) kwamen we aan bij het huis van een rendierhouder: een heel vriendelijke en interessante man (die volgende week 60 jaar wordt), die de geschiedenis van zijn familie koestert en een superschattig hondje (Charpi of Zwartkopje) heeft.  Dat hondje was meteen iedereens vriend en liep overal mee naartoe. Rendieren. We kregen het gezelschap van een groep Britten, maar - zoals Wim het zo mooi zei - dat was een stelletje ongelikte beren die beter een winterslaap zouden houden.  Allereerste mochte we tussen de rendieren om ze (met de emmer) te voederen.  Daarbij moet je wel oppassen voor het gewei van die beestjes.  Blijkbaar lopen de dieren het merendeel van de tijd vrij rond en was het dus niet verbazingwekke...