Wim & Sara

We waren alledrie moe, want we werden pas wakker toen de wekker afliep om 8u30.  We genoten van het ontbijt, met lekkere eitjes, maar helaas zonder zalm en checkten even later uit.   Om exact 10u reden we de parking van het hotel af.  Al snel waren we Kiruna uit en reden we verder op de E10.  De wegen hier in Lapland zijn veel comfortabeler dan die in midden-Noorwegen.  We konden dus goed doorrijden, meestal aan 100km/u.  Af en toe moesten we wachten voor verkeerslichten aan wegenwerken. We namen de E45 richting Vittangi en dan de 395.  Ook deze 'kleinere' wegen waren nog heel breed, zodat we goed opschoten.  Bij wegenwerken zagen we plots twee rendieren heel dicht bij de weg zitten.  We stopten langs de kant van de weg en konden de rendieren heel goed zien. Rond 12u stopten we in Junosuando, waar er enkele bankjes stonden bij een grote rivier.  We installeerden ons op het bankje en aten onze slaatjes op die we 's ochtends h...

Tegen kwart voor 7 kwam Lotte bij ons in bed gekropen, maar we konden toch nog een dik uur verder slapen.  Ontbijten, inladen en uitchecken duurden slechts een uurtje. We reden naar Abisko, naar het dalstation van de Linbana-stoeltjeslift, voorbij het officiële startpunt van de Kungsleden.  Hier konden we - voor het eerst - cash betalen (tot nu toe konden we in Zweden enkel met de kaart betalen) en even later zaten we met ons drietjes op een tweepersoonsstoeltjeslift, met een dekentje over onze knieën, de rugzak met onze spullen op het volgende stoeltje.  Achter ons strekte zich een prachtig uitzicht op het Torneträsk-meer en de Lapporten uit, onder ons slingerde een paadje naar boven.  Wij verlekkerden ons al op een warm tomatensoepje, waarover we beneden gelezen hadden. Zolang we op de lift zaten, wilde Lotte eraf en van zodra we eraf waren, wilde ze er weer op. In wandelen had ze ook al geen zin (voor een keer dat we de draagrugzak niet mee hadden...). ...

Lotte maakte ons wakker om 6u40. Ze bleef nog wat bij ons in bed spelen tot 8u.  Na het ontbijt vertrokken we voor een wandeling richting Låktatjåkko, de hoogstgelegen hut van Zweden.  Het was een lange wandeling (9km heen), dus we zouden wel zien hoever we zouden raken.  Lotte wou al na een paar honderd meter in de rugzak. Het paadje klom wel goed, maar gelukkig niet meer zo steil als de voorbije dagen.  Het pad was ook tamelijk breed.  We liepen door een echt berglandschap en hadden mooie uitzichten op de besneeuwde bergen en de vele meren. Er stond wel een stevige en koude wind.  Lotte was aan het klagen, dus stopten we om haar wat extra kleren aan te doen.  Iets later kloeg ze opnieuw, dus zochten we een plekje bij een meertje afgeschermd van de wind.  Daar deden we Lotte nog wat extra broeken en truien aan.  Toen we wat stenen in het water begonnen gooien, voelde ze zich precies wat beter en begon ze enthousiast mee...

Er was 's nachts veel lawaai geweest, dus we waren blij dat Lotte slechts kort voor de wekker afging bij ons op bed kwam gekropen.  We waren eigenlijk heel snel klaar met ontbijten en inladen, zodat we amper een uurtje later al konden uitchecken.  We zullen het prachtige uitzicht missen! We waren nog niet lang op weg of we moesten noodgedwongen stoppen, omdat ons meisje ocharme had overgegeven en dus nieuwe kleertjes (en frisse lucht) nodig had.  Gelukkig begon ze daarna terug vrolijk te zingen en te vertellen... en aan te wijzen wat ze onderweg allemaal zag. Het duurde een hele tijd eer we van de Lofoten en de Vesterålen op het vasteland kwamen.  We moesten daarvoor heel wat fjorden onder en bergen door via (soms minder conventionele) tunnels en fjorden over via bruggen.  Dichter bij het vasteland werden de bergen/heuvels lager en minder ruw. Pas na een hele tijd veranderde de omgeving in (voor ons) typisch Noord-Scandinavische landschappen: ...

Lotte kwam onze kamer al binnen om 5u40.  Veel te vroeg dus, maar gelukkig kon mama Lotte nog overtuigen om terug in haar bedje te kruipen.  Jammer genoeg stond ze daar een uurtje later al opnieuw.  Om 7 uur kropen we dan maar uit bed. Na het ontbijt (trollenpap) en wat lezen in Lotte haar boekjes, sprongen we de auto in voor een lange rit (ongeveer 2 uur) naar Reine, de parel van de Lofoten.  Al tijdens de rit werden we verwend door de mooie landschappen.  Het werd wel steeds meer bewolkt en af en toe begon het te regenen.  Hoe dichter we bij het eiland Moskenesøy kwamen (en dus ook bij Reine), hoe bergachtiger het werd. Het viel ons op dat er heel wat ondiep water was in de zee, met heel wat grote stenen.  Net voor we aankwamen in Reine waren er heel wat wegenwerken en werden de wegen heel wat smaller.  We parkeerden ons aan het uitkijkpunt op Reine en maakten ons klaar voor onze wandeling: de Reinebringen. De wandeling begon ...

Even voor 8u hoorden we gestommel in de gang en iets later kwam ons vrolijke meisje onze kamer binnen.  Het zonnetje scheen: ideaal dus om de wandeling te doen die we gisteren eigenlijk al wilden doen.  We stonden op, aten onze pudding (al dan niet met korrels) en maakten ons klaar, zodat we snel aan onze wandeling konden beginnen.  Maar eerst moesten we nog heel eventjes rijden, tot aan het Esso-tankstation, waar we onze auto parkeerden.  We trokken onze wandelschoenen aan (Lotte haar rode laarsjes) en gingen op weg. Eerst moesten we jammergenoeg nog even langs de straat wandelen, vooraleer we een klein paadje vonden dat door het berkenbos naar boven slingerde.  We waren in onze nopjes!  Lotte liep alleen, zoveel ze kon, en had alleen hulp nodig om over grote stenen en takken te geraken... Na 800m stijgen, vroeg ze zelf om bij mama in de rugzak te zitten.  Het tempo ging wel de hoogte in, maar echt snel ging het nog steeds niet.  Het was...

We waren blijkbaar toch een beetje moe, want het was pas rond 8u30 dat Lotte onze kamer kwam binnengewandeld.  Na een ontbijt met trollenpap maakten we ons klaar om te gaan wandelen.  We stopten eerst bij de winkel om nog wat extra koekjes te gaan halen.  Lotte liep fier met het kleine winkelkarretje rond. Toen we de winkel uitkwamen, was het (hard) aan het regenen.  Ook bij het startpunt van de wandeling was het nog aan het regenen.  We besloten toen om voort te rijden naar het Lofotakvariet, een groot aquarium met vissen die in de noordelijke zeeën leven. Lotte keek heel enthousiast en geïnteresseerd naar de aquaria.  Ze vond het wel leuk om de vele vissen, zeesterren, krabben, zee-egels, ... te zien.  Wij trouwens ook.  Bij veel van de aquaria stonden trapjes waar Lotte kon opkruipen om alles beter te kunnen zien.  Goed gedaan! Om 11u40 gingen we naar buiten.  Het was gelukkig gestopt met regenen.  We keken eer...