Jasna-meer & Peričnik-waterval

Het was nog maar even na 7u toen Lotte naar het toilet moest en daarna niet meer in bed wilde gelegd worden.  Gelukkig wou ze beneden wel wat alleen gaan spelen... tot het speelgoedautootje onder de zetel onbereikbaar vast kwam te zitten.

Het onweer van gisterenavond hadden we zo kunnen vergeten, ware het niet dat de tuinmeubels nog nat waren.  Dan maar een puddingontbijt binnen.

Er werd nog gespeeld, gelezen, oefeningen Spaans gemaakt,... tot we rond 10u30 richting Kranjska Gora vertrokken, naar het Jasna-meer.  Kleiner dan we ons hadden voorgesteld maar wel prachtig gelegen met zicht op de berg.  En populair...  We vonden nog wel makkelijk een plekje voor de auto, maar op de oevers zat wel veel volk, op een strandlaken te lezen, maar de smartphone te staren,...  Gezwommen werd er nauwelijks en toen wij daartoe een halfslachtige poging ondernamen, werd ons al snel duidelijk waarom: het water was ijskoud!  Maar het was wel gezellig, zo met een drietjes op ons picknickdekentje: eten, platgeknuffeld worden door Lotte, toch nog eens proberen het water in te gaan (mislukt...), mensen kijken, bergen en wolken kijken,...

We wandelden rond het meer en dan een valleitje in van het beekje, dat soms een heuse rivier lijkt te zijn, met water dat zo mogelijk nóg kouder was... en daar moesten wij met onze voeten door!  Pijnlijk, omwille van de kou en de scherpe stenen!

Daarna reden we de andere kant weer op, naar Mojstrana, op zoek naar de Peričnik-waterval.  Omdat we ons "te vroeg" geparkeerd hadden (bij de pijtjes naar de waterval), bleek de wandeling naar de waterval geen 10 minuten te duren, maar eerder een dikke twee uur.  Maar dat was niet erg, want het was een leuke wandeling.  Meestal wel vlak, zo naast de rivier, maar wel koeler, zo tussen de bomen.  Af en toe moesten we wel een loslopende hond wegjagen (wij moeten toch niet zo gek zijn van honden als hun eigenaars?)...

We moesten nog wel even de weg volgen, maar die was gelukkig niet geasfalteerd, tamelijk rustig en bovendien waren er bergjes en kleine paadjes in de zijberm.

En toen kwamen we dus uit bij die parking van waar het dus inderdaad 10 minuten wandelen was...  Het paadje begon goed te stijgen en werd op slag heel wat avontuurlijker, met stenen en boomwortels om over te klauteren.  De waterval kondigde zich aan met het gebruikelijke gedender en "mist".  Heerlijk verfrissend!  Een smal paadje bracht ons zelfs tot helemaal achter de waterval.  Kriebelwater!  Het plezier kon niet op!

De hut bij de (echte) parking konden we niet voorbij zonder een (welverdiend) ijsje te eten.  Daarna ging het in sneltreinvaart tot bij de auto, dankzij de achtervolgingswaanzin van Lotte ("Papa gaat ons opeten"), die dan ineens omsloeg in een gezamenlijk Smurfen-avontuur.  Voor we het wisten, stonden we terug bij de auto: 7km, zonder gemopper... en Lotte beweerde dan nog dat het toch maar een korte wandeling was geweest vandaag...

Het was al na 18u toen we de auto bij ons huisje parkeerden.  Hoog tijd om te eten en dan de (kriebel)douche in!  Nadat onze kleine flinke stapper in bed lag, deden we snel de afwas en genoten we buiten samen van het invallen van de duisternis.