Pitvice - Čigoč

Vandaag liep de wekker alweer om 7u af, omdat we voor de grote massa het nationaal park binnen wilden en we nog rustig wilden ontbijten en de auto laden.  We betaalden onze overnachtingen en namen afscheid van de gastvrouw en de vriendelijke Nederlanders uit Vlissingen.

Deze keer parkeerden we de auto aan ingang 2.  Het was hier opmerkelijk drukker dan gisteren aan ingang 1.  Gelukkig hadden we al een toegangsticket en konden we direct het park in.

Het duurde nog wel even eer we echt aan onze wandeling konden beginnen, want we moesten nog vele trapjes op en vele trapjes af, eer we aan de aanlegsteiger van de bootjes kwamen.  Op een paar minuten werden we naar de overkant gebracht.

Vandaag verkenden we de zuidkant van het park, waar de hogergelegen meren zich bevinden.  De watervallen aan deze kant nemen minder extreme proporties aan, maar zijn daarom niet minder mooi.  We werden alweer betoverd door de kleurenpracht van de meren, de rondfladderende libellen, de kikkers die hun kaken net niet tot ontploffens toe opblazen,...

Plitvice.

Het was beduidend warmer dan gisteren, dus het kostte ons allebei meer moeite om vooruit te komen.  We kwamen onze Nederlanders toevallig nog eens tegen, toen we even (bewust) afweken van tot wandeling uit ons boek.  Ik blijf me er trouwens over verbazen hoe sommige mensen op flipflops, instekers of ander ongepast schoeisel over de paadjes "sleffen".

Op het einde van de wandeling zetten de boot ons weer over en aten we terug op ons bankje van gisteren.  Daarna keerden we terug (trapjes op, trapjes af) naar de parking.  Daar konden we onze zware wandelschoenen inruilen voor sandalen.  Freedom!

Jammer  genoeg moesten we dan nog een drietal uur in de auto zitten, op weg naar Lonjsko Polje, een moerasgebied verder het binnenland in.  Eigenlijk was dat maar 160km, maar zonder autostrade gaat zoiets natuurlijk veel trager.  Ze zijn hier trouwens specialist in chauffeurs de hele tijd een andere snelheid op te leggen.  Op een gegeven moment zagen we (bij werken) een bordje "20" staan.  We vroegen ons onmiddellijk af of je dat eigenlijk wel kan.

We passeerden een gebied waar enorm veel huizen in ruwbouw stonden.  Wel met vensters en een dak in de meeste gevallen, maar soms schijnbaar verlaten zonder ooit bewoond te zijn.  Heel vreemd allemaal.

Tegen 17u30 kwamen we in Čigoč aan.  We hadden toen onderweg al veel ooievaars gezien, maar de eerste ooievaars van Čigoč zaten op het dak van het huis waarin we logeerden.  Dat huis was trouwens gebouwd in traditionele stijl met veel hout.

Typische bouwstijl in Čigoč.

Het was hier precies nog warmer, dus we waren blij dat we een beetje in de tuin konden gaan zitten in de schaduw.  Hoewel we het eigenlijk te warm vonden om te eten, moesten we onze energieput toch vullen.  Ondertussen zaten de ooievaars langs alle kanten te klepperen.  Ons eten moesten we zien op te krijgen met alleen een lepel.  Een hele opgave, want ik heb nooit leren eten met maar één stuk bestek.

Bijna ieder huis in Čigoč heeft ooievaars op het dak.

Eens het begon te schemeren, viel het geklepper van de ooievaars stil, terwijl de muggen actiever werden.  Tijd om binnen te gaan en aan onze welverdiende nachtrust te beginnen.