Om zeker tijdig uit het huisje te zijn, hadden we de wekker "al" om 9u gezet. Zo hadden we ruim de tijd om rustig wakker te worden, te ontbijten en in te pakken.
We parkeerden de auto 100m verder bij de Vermunt Bahn. Het voelde wat onnozel om zo'n kort stukje te rijden, maar we konden onze auto moeilijk bij het huisje laten staan...
Op onze sportschoenen en met onze rugzak op onze rug begonnen we aan de beklimming van de Europatreppe: een dikke 3500 tredes, die een hoogteverschil van 700m overwinnen. Zeven jaar zijn ze gesloten geweest voor renovatie, naar nu meer dan ooit klaar om ons te laten zweten!
Iedere stap bracht ons hoger de trap op en deed het zweet meer stromen. Na dik anderhalf uur stonden we helemaal boven bij het bergstation. We genoten daar van het uitzicht en doken dan het bos in voor de afdaling naar Partenen. Een leuk, smal paadje slingerde naar beneden, de berg af, maar bankjes waren er niet te bekennen. Maar een dikke steen volstond ook al voor een picknick. Verderop, waar het pad breder en makkelijker was, waren er daarentegen bij de vleet.
Blijgemutst kwamen we terug bij de auto, die ons - via de Silvretta Hochalpenstraße - tot op Bielerhöhe bracht. We maakten wel nog een tussenstop bij de Vermuntsee, waar ons oog al snel op de Saarbrückner Hütte viel.
Boven op de pas stapten we ei zo na het verkeerde hotel binnen. We werden hartelijk ontvangen in Berggasthof Piz Buin. Toen ons kamertje ingericht was, gingen we onder ons tweetjes rond de Silvretta Stausee lopen, terwijl Lotte werd meegezogen in haar leesboeken. Meer hoogtemeters dan je zou denken en toch even wennen aan de hoogte (we zitten hier boven de 2000m). Gelukkig konden we daarna zo de sauna in. Wat een verwennerij!
Ons avondeten verdween snel in onze buikjes en daarna gingen we nog even buiten: Wim wilde graag nog een timelapse maken en eigenlijk is het gewoon heel leuk om buiten te zijn als de schemering invalt.
Terwijl het fototoestel werd klaargezet, wandelden Lotte en ik verder over de dam en zo het kleine tunneltje in. Tijdens het lopen baadde dat in blauw licht, maar nu veranderde de kleur, werden er draaiende zonnen op de wanden geprojecteerd en speelde er zachte muziek, met af en toe haangekraai. Rustgevende kunst!
Nadat Lotte nog eens met haar papaatje door de tunnel was gegaan, was het hoog tijd om de boel op te breken: het begon te druppelen en er dreigde onweer. Daarvoor zaten we niet op de beste plaats!
Gelukkig geraakten we nog tamelijk droog in het hotel! In ons kamertje werd het reisverhaal geschreven, de timelapse gemaakt (en bekeken) en nog wat gelezen. We zijn alledrie precies héél moe!
Reacties
Een reactie posten