Tegen kwart over 8 gaven we aan onszelf (en elkaar) toe dat we eigenlijk al wakker waren. Net een yoghurtontbijtje met aardbeicruesli deden we kracht op voor de wandeling van vandaag. Die vertrok op dezelfde manier als gisteren, maar al snel gaven de wegwijzers aan dat we rechts een klein paadje moesten volgen, de berg op. We wonnen snel hoogte, maar het pad was (nog) niet (te) moeilijk. Wel wat vervelend dat er enkele koeien op het smalle paadje stonden en er weinig uitwijkmogelijkheden waren. Gelukkig waren ze meer geïnteresseerd in het sappige gras dan in dat stelletje onnozelaars dat door hun maaltijd wilt passeren. Maar we zijn toch altijd opgelucht als we zonder incidenten voorbij het vee konden.
Na een tijdje ging het pad haast ongemerkt over in een stenenveld en moesten we van de ene steen naar de volgende springen of op handen en voeten naar boven klauteren. Dan is Lotte in haar nopjes, en wij ook!
Een man met een lieve loslopende hond hield speciaal voor ons pauze, omdat hij wist dat Lotte bang was voor honden (zo attent!).
Net onder de Radschulter werd het wel erg steil en was de ondergrond ook minder stabiel. Lotte gaf niet meteen gehoor aan onze vraag om meer naar rechts te komen en raakte wat in paniek toen er stenen onder haar naar beneden begonnen te rollen. Het enige dat we konden doen, was proberen haar tot rust te brengen en de man met zijn hond te waarschuwen voor de steenslag. Gelukkig kwamen we weg met wat schrammen op Lottes benen (en een hartverzakking voor mama en papa). Man en hond bleven ongedeerd (en vol begrip).
Het extraatje tot bij het Hohes Rad lieten we maar voor wat het was.
Wat verzorging, knuffels en een koekje, en we konden weer verder! Het pad bleef wel avontuurlijk maar was gelukkig niet meer zo gevaarlijk. Het gedonder in de verte bleef (voorlopig) bij die ene keer.
Bij het Radsattel zag het weer er terug vriendelijk ook en spreidden we ons picknickdekentje uit, met zicht op de Piz Buin. Wat een waanzinnig mooi en imposant uitzicht!
Ik vraag me af of er veel verschil op de gletsjer zit t.o.v. vorig jaar... We zullen de foto's eens moeten vergelijken...
We haalden snel een geocache boven, alvorens we onze innerlijke mens aansterkten (terwijl het fototoestel druk klikte voor een timelapse).
Daarna volgde een afdaling, die minder "erg" was dan we ze ons herinnerden. Misschien helpt het als je daarvoor nog iets moeilijkers hebt gedaan...
Al snel kwamen we bij de afslag om de Sommerweg te nemen, verder weg van de Wiesbadener Hütte. Onder ons zagen we veel mensen op het brede pad door het Ochsental wandelen. Achter ons trok de hemel dicht en toen we zicht hadden op het meer, begon het te waaien, dan te regenen en uiteindelijk ook te bliksemen en te donderen. Gelukkig konden we sneller dan verwacht van het kleine paadje af, het oeverpad op... min of meer vlak voor de man met de hond. We waren blij elkaar (heelhuids) terug te zien.
Vergezeld door heel wat andere mensen, zetten we er goed de tred in om zo snel mogelijk tot bij het hotel te komen. Doorweekt, erg afgekoeld, maar zo content dat we er waren! Wat een zaligheid om dan quasi onmiddellijk onder de douche en dan in de sauna te kunnen!
Lekker opgewarmd hielden we het in de kamer rustig: lezen, timelapse afwerken, reisverhaal schrijven,... Het onweer was dan al lang voorbij, maar af en toe begon het terug hevig te regenen.
Na alweer een lekker avondmaal keken we naar de mooie timelapse van de Piz Buin vanmiddag. Daarna was het al bedtijd voor Lotte. Wij lazen nog heel even, maar tegen de tijd dat wij het licht uitknipten, lag Lotte al lang te slapen... met haar hoofdje half uit bed. Ze neemt blijkbaar graag risico's vandaag...
Reacties
Een reactie posten