Heinrich-Hueter-Hütte - Latschau - Vandans

Hoewel het vannacht had geonweerd en geregend, lagen de bergen er stralend bij in het zonnetje, toen we voor 7u uit het raam keken.  Zouden we dan toch - i.t.t. wat de weersvoorspellingen hadden laten uitschijnen - droog en in de zon de laatste etappe van onze huttentocht kunnen voltooien?

Het bestelde yoghurt-met-musli-ontbijt viel voor Lotte en mij erg tegen: het bleek een massieve soort metselspecie waar menig bouwvakker jaloers op zou zijn.  De veilige keuze van papa (Nutella-ontbijt) bleek de betere optie...

Tegen 8u stonden we, gepakt en gezakt, klaar om te vertrekken.  Nog even insmeren en we waren weg.  Deze hut gaf toch veel minder het échte berghuttengevoel.

De wandeling begon met een afdaling over een breed pad naar het Rellstal.  We waren blij dat we hier en daar een afkorting over een interessanter, smal paadje konden nemen, al moest je wel een beetje opletten dat je dan geen koe tegen het lijf liep.

Bij Alpengasthof Rellstal begonnen we aan de eerste (en ergste) klim van de dag: heel steil en lang, maar gelukkig wel in het bos en dus in de schaduw.

Vanaf de Platzisalpe werd het weer even gemakkelijker.  Achter ons zagen we de hut nog een laatste keer liggen, met de Zimba op de achtergrond.

Daarna moesten we wel nog wat klimmen tot bij het bergstation van de Golmerbahn.  In geval van slecht weer hadden we hier de gondel al kunnen nemen, maar het was nog geen middag en het weer zag er nog stabiel genoeg uit om verder te stappen.

De afdaling van Grüneck naar Matschwitz verliep helaas over de platgetreden paden van de Familien Erlebnisweg.  Toch een beetje jammer als afsluiter van zo'n tocht...

Voor de finale afdaling naar Latschau weken we van de "officiële" route af en gingen we via het Waldrutschenpark.  Lotte wilde deze vakantie immers graag de glijbanen nog 'ns nemen, de weersvooruitzichten zijn slecht en ze had zo'n beloning eigenlijk wel verdiend.  Terwijl zij naar beneden zoefde, wisselden wij elkaar graag af in het dragen van haar rugzak.  Het plezier kon niet op!

Vanuit Latschau namen we de (Golmi-)gondel naar het dalstation, van waaruit we het laatste stukje tot bij de auto stapten.

De rugzak kon af!  Die schoenen konden uit!  Wat een heerlijk gevoel!  Tijd voor knuffels!  Ons gezinnetje heeft er alweer een fantastisch avontuur opzitten!

Ons gevoel van contentement werd nog groter toen we op een bankje bij Maria Schnee verse broodjes konden eten... en daarna nog een ijsje!

We reden terug naar Vandans en kort na 15u reden we de oprit van ons huisje op.  We konden zelfs nog uitladen voor het begon te regenen, hoewel het al een tijdje rommelde in de verte.

We pakten onze trekrugzakken uit, sorteerden de vuile was,... en toen konden we in bad.  Wat een zaligheid!  Hoewel berghutten verre van Spartaans zijn, zorgt zo'n huttentocht er wel voor dat schijnbaar alledaagse dingen (of het nu gaat om een bad/douche of pantoffels) weer ten volle worden geapprecieerd.

's Avonds gingen we nog eten bij de Italiaan in Gaschurn: lekkere pizza!  Ik was wel blij toen we konden vertrekken, want ik was doodop en er was te veel drukte.

We staken Lotte in bed en bleven ook niet lang meer op.