Lindauer Hütte - Totalphütte

Hoewel we werden gewekt door de regendruppels op het dak, was het alweer droog toen we tegen kwart voor 7 de luiken openden.  De toppen van de hoogste bergen lagen zelfs al in de zon!

Hoewel je "pas" kon ontbijten vanaf 7u, was er kort na 6u al veel bedrijvigheid in de gang.  Dat ontbijt was trouwens een aanslag op de zintuigen: er was véél te veel volk in de te kleine ruimte, veel lawaai, overal aanschuiven en je overal moeten doorwurmen.  We konden zelfs niet aan dezelfde tafel eten!

Kort na 8u konden we vertrekken.  Tot haar grote ontevredenheid stelde Lotte vast dat ze haar wandelstok was vergeten op de picknickplek van gisteren.  Te ver om terug te keren, niks aan te doen!  Na een tijdje stopte het geknor vanzelf, ook wel omdat we aan een pittige en lange klim naar de Öfakopf waren begonnen.  Ook de woordspelletjes verstomden na een tijdje...  Echt technisch was de klim niet, maar het blééf wel duren.

Nadat we even op adem waren gekomen, daalden we gezwind en vrolijk zingend af naar de Zollwachhütte bij de Schweizer Tor.  Een berichtje op onze gsm heette ons welkom in Zwitserland: tijd om het dataverkeer uit te schakelen.

Daarna moesten we wel weer klimmen en tot onze verbazing konden we van bovenaf de Lünersee nog niet zien liggen.  Bij de afdaling kregen we wel veel marmotjes te zien, ook heel wat kleintjes.

Tenslotte boog het pad af naar rechts en zagen we het meer liggen.  Bij de Lünerseealpe kwamen we uiteindelijk op het grote pad rond het meer, dat door menig dagjestoerist wordt afgelegd.  We waren blij dat we mochten/moesten afslaan, zigzag via smalle paadjes de berg op.  Nog even pauze om te eten en dan konden we aan het echte werk, de laatste beklimming van de dag, beginnen.  Relatief veel dagjestoeristen, veelal met schamele uitrusting, kwamen ons tegemoet, de berg af.  Ik liep voorop en werd vaak nauwelijks doorgelaten...

Maar de laatste loodjes zijn dus het zwaarst.  Het was wel een leuk paadje, maar het zicht op de hut liet maar op zich wachten.  Tenslotte: een zucht van verlichting: de houten hut kwam in zicht én het was niet ver meer.

Het was nauwelijks na 14u toen we aankwamen, onze schoenen en rugzak konden uitdoen en Hüttenschuhe konden aantrekken.  Een Belgisch gezien wist ons te vertellen dat we pas om 15u konden inchecken, maar gelukkig konden we op het terras al iets drinken.

Bij het inchecken hoorde een hele uitleg en ze schijnen hier nogal op orde en discipline te staan.  We kregen kamer Rossberg toegewezen, die we delen met vijf 40-jarige Antwaarpeneirs.  Het nijpende watertekort werd al meteen opgelost: het kraantjeswater is hier drinkbaar, dus zijn we niet meer aangewezen op het Teewasser, zoals vanmorgen.

We fristen ons op en bleven wat in onze kamer spelen, lezen, reisverhalen schrijven,...

We (vooral Lotte dan) praatten nog wat met onze kamergenoten en om 18u mochten we aanschuiven voor het halfpension.  Mijn vegan hoofdgerecht was al op toen Wim zijn "normaal" hoofdgerecht kreeg en Lotte kwam pas als laatste aan de beurt, ocharme.

Nadat we Monopoli hadden gespeeld en hadden afgerekend, gingen we nog even buiten van de bergen in de schemering genieten.

In onze kamer lazen en knuffelden we nog wat, voordat we het licht uitknipten.  Even later kwamen onze kamergenoten (rustig) binnen.  Tegen 22u was het stil in de hut.