Bielerhöhe - Wiesbadener Hütte
Om 7u30 ging de wekker af: hét startsein voor onze huttentocht. Zonneschijn! Terwijl de oven opwarmde (voor versgebakken broodjes), namen we een douche: nog een laatste keer goed inzepen en schrobben.
Na het ontbijt werden de laatste spullen in de rugzak gepropt en werd alles, mits enige moeite, in de auto gepast. Die gingen we parkeren op het plein bij hotelletje Saladina, waar we enkele spullen mochten achterlaten.
We konden vrijwel meteen de bus op, omdat die heel wat vertraging had opgelopen. Er zat behoorlijk veel volk op, maar na een tijdje konden we gelukkig zitten (wel een verademing met die zware rugzak).
Op Bielerhöhe passeerden we langs het winkeltje en het toilet en Lotte mocht van ons een muntje van 5Ct "pletten" tot een medaillon met de Piz Buin erop. En dan: op weg!
Het brede pad liet de Silvrettasee al snel achter en vervolgde door het Bieltal. Na een hele tijd werd het een smal paadje, zoals we het graag hebben. Traag maar gestaag klommen we omhoog, letterlijk teneergedrukt voor het gewicht van onze rugzak... Echt steil werd het pas toen we dicht bij het Radsattel kwamen. Op het stuk met de grote rotsen, waarover Lotte op voorhand had gejammerd, schoot ze als een pijl omhoog.
Vanop het Radsattel doken we via een smal, stenig paadje de diepte in. Elke afslag terug naar Bielerhöhe of naar een makkelijker pad negeerden we.
Na een mooi meertje met katoengras ging het een tweede keer omhoog. En nóg kregen we de hut niet in het vizier. Maar met het zicht op de machtige Piz Buin en de massieve gletsjer waren we ook wel erg tevreden. Pas na het derde klimmetje zagen we de witte hut met de wapperende groene DAV-vlag liggen in de diepte.
In de hut kregen we wat uitleg en werd er ons een gezellig kamertje voor drie toegewezen. We installeerden ons alvast en gingen daarna iets drinken op het terras. Terwijl het fototoestel zachtjes klikte voor een timelapse, mocht Lotte met twee Hollandse meiden mee regenwormen. Het was hilarisch om toe te kijken en af te luisteren!
Om 17u50 werden we aan tafel verwacht voor 3-gangen Bergsteigeressen: pompoensoepje (met pompoenpitten), vieze puree met bloemkool en Leberkäse waar Lotte zicht op stortte.
Het was nog geen 20u toen we betaald hadden en onze tanden hadden gepoetst. Klaar voor bed! De zaklamp van Lotte gaf nog wel een klein beetje licht, maar de twee andere hoofdlampjes waren plat (ze waren nochtans getest). Voor niks meegesleurd dus...
Lotte kroop eerst nog een beetje bij mij in de slaapzak en daarna bij haar papaatje. Momenten om te koesteren. Ook toen ze in haar eigen bedje lag, bleef ze nog even vanalles vertellen. Maar dan werd het snel stil.
Reacties
Een reactie posten