Even na 8u werden we wakker. De vermoeidheid van gisteren was verjaagd, de zon scheen,... Vorig jaar, begin juli, probeerden we de Vallüla (de berg die me vanuit de vallei al jaren de ogen uitsteekt) al eens te beklimmen, maar moesten we onze poging afbreken, omdat er te veel sneeuw lag en het weer slechter werd. Misschien lukt het nu wel? We hadden alvast stokken mee om makkelijker door de sneeuw te geraken...
Met versgebakken broodjes en liters water in onze rugzak reden we met de auto via de Silvretta Hochalpenstraße naar Bielerhöhe. Zoals zo vaak was de eerste beschikbare parkeerplek vlak over de grens met Tirol. Even voor 11u waren we klaar om aan de trektocht te beginnen: bergschoenen aan, rugzak aan, pet op, ingesmeerd,...
We moesten heel even de weg volgen, maar konden al snel afslaan, omhoog door de koeienwei. Vlotjes klimmend kwamen we bij de eerste wegwijzer, waar we een geocache vonden, een koekje aten en daarna onze weg vervolgden over de Alpiner Steig (wit - blauw - wit). Het paadje was inderdaad al wat moeilijker, maar we kwamen overal vlotjes door. We vergaapten ons aan het meer dat in de diepte lag te glinsteren en aan de machtige gletsjers die het zichtbaar moeilijk hebben met de hoge temperaturen.
Het pad slingerde vrolijk naar boven tussen het groen en bracht ons tot bij de tweede wegwijzer aan de Maißboden. Zelfde routine hier: geocache, koekje en dan voort.
Het pad vervolgde over een breed, grazig groene vlakte, maar ruimde uiteindelijk plaats voor een dun, rotsig paadje. De gletsjerdoorsteek, waar we vorig jaar voetje voor voetje doorgeploegd hadden, bestond nu alleen maar uit dikke stenen. Bij de wegwijzer aan de overkant haalden we opnieuw een geocache boven. We vervolgden het pad naar rechts: Vallüla ungesichert. Veel verder waren we vorige keer dus niet geraakt (en dan moest het ergste blijkbaar nog komen).
Steeds vaker hadden we onze handen nodig, moesten onze voeten smalle richeltjes zien te vinden, moesten we onze route even herzien, moesten we opletten voor steenslag. Toen ik even verderop weggleed en mijn onderarm (en ego) wat openschaafde, was mijn vertrouwen wel even weg... Maar dapper vervolgden we onze weg, op handen en voeten, traag maar gestaag.
De Silvrettasee zagen we al lang niet meer, maar toen we bij een zadelpunt kwamen, kregen we er een uitzicht op een ander meertje voor in de plaats. Daarna moesten we toch even zoeken hoe we verder moesten. Er kwam veel klauterwerk aan te pas, maar uiteindelijk kregen we toch al een glimp van het Gipfelkreuz te zien. En ja: deze keer is het gelukt: we zijn tot bij de top geraakt! Toch een beetje fier op ons gezinnetje!
We waren daar wel niet alleen: er zaten nog een stuk of tien wandelaars en klimmers. We schreven onze namen in het Gipfelbuch (bij "Lotte" schreven we "8 Jahr"), genoten van het uitzicht, aten onze Semmel op en Lotte haalde - als eerste ooit - de geocache boven die hier vorige maand verstopt werd (we moesten wel even wachten tot de mensen die er bovenop zaten te eten, waren vertrokken).
In 1950 werd er hier (op één of andere manier) een kruis opgericht en ondertussen hangen er al verschillende gedenkplaatjes van mensen die hier naartoe gekomen zijn (ook in de zomer), maar het niet meer konden navertellen. Daar wordt een mens stil van...
Heel voorzichtig - op handen, voeten en poep - gingen we terug naar beneden. Ook nu was het niet altijd makkelijk om te zien langs waar we moesten gaan en het bleef uitkijken voor steenslag.
Bij de tweede wegwijzer kozen we nu een andere route, via de Bielerkopf: een beetje verder (met wat extra hoogtemeters), maar een makkelijker pad. Onderweg kwamen we wel nog een wegblokkade van schapen tegen (er likte er zelfs één aan mijn been).
Vlotjes, met een vrolijk taterende Lotte, daalden we af tot bij de koeienweide van in het begin. We moesten slalommen tussen de koeien nu, maar ze waren te druk bezig met grazen om ons op te merken.
Het was al na 19u toen we terug naar beneden reden. We gingen meteen naar het Alte Talstation om te gaan eten.
Terug in het huisje, uitgeput, ging Lotte meteen naar bed. Wij namen nog een douche en probeerden nog wat te lezen, in bed met een glaasje Zirbengeist.
Ondertussen was het beginnen te regenen...
Reacties
Een reactie posten