Raggaschlucht

Het was al even na 9u toen Lotte onze kamer binnen kwam met de melding dat ze nog een hoofdstuk Harry Potter had gelezen.  Ondanks de slechte weersvoorspellingen zag het er (nog) goed uit, maar omdat we wisten dat dat niet zou blijven duren, stonden we maar snel op en zochten we een korte wandeling uit.  Ons oog viel op de Raggaschlucht.

Tegen half elf reden we weg van bij ons huisje, via Heiligenblut, verder en verder naar beneden.  In Flattach parkeerden we drie kwartier later de auto op een soort van weide.  We deden onze bergschoenen aan (en namen de stokken mee) en vertrokken te voet over het asfalt, tussen de mooie huizen, naar de kassa.

Via houten staketsels volgden we het verloop van de Ragga, een beekje dat over de jaren heen een diepe sleuf heeft uitgesleten in de rotsen.  Soms leek het haast een lieflijk kabbelend beekje, even verder stortte het zich met veel geweld de diepte in.  Te horen aan de vele oh's en ah's achter mij, vond Lotte het heel mooi en spectaculair.

Toch gaat een deel van de schoonheid en het avontuur verloren (voor mij) door de menselijke constructies (en bijkomende paneeltjes overal) en de overdaad aan mensen.  Geef mij maar een desolaat landschap, waar we (veel) moeite voor hebben moeten doen om er te geraken!

Op de terugweg stopten we in een grote winkel, waar we o.a. een bakset kochten om voor Kerstmis een peperkoeken huisje te maken.  Verderop kwamen we terecht in een flinke regenbui, die zich al van ver had aangekondigd met vieze wolken en die gelukkig ook snel weer over was.

In het huisje werd er duchtig Uno gespeeld, gelezen, puzzels opgelost, gedoucht.  Om 18u30 hadden we gereserveerd bij een hotel-restaurant in de buurt om kaasfondue te eten.  Heel lekker en zo geen verbrande tong zoals thuis.

Terug in het huisje werd Lotte met Wolfje in bed gestoken.  Na wat leeswerk gingen wij ook vroeg naar bed.