Gantekopf

Rond half acht kwam Lotte onze kamer binnen om ons te vertellen dat de gondellift al werkte.  Ze gunde ons daarna nog even rust, maar niet lang meer.

Een groot deel van de voormiddag werd gespendeerd aan de reisdagboeken.  Tegen 11u vertrokken we met de auto naar Gaschurn (waar we gelukkig een net vrijgekomen parkeerplek konden innemen), met de bedoeling om daar de lift naar boven te nemen en daar dan te picknicken.  We hadden onze sportschoenen wel aan, maar het moest een rustdag worden (om de beentjes wat te sparen).

Lotte was in haar nopjes, omdat ze nu al die pistes zonder sneeuw zag (nu werden daar besje geplukt) en ons kon uitleggen welke liften ze allemaal had genomen en welke pistes ze al had gedaan.


We wandelden voor de boerderijdieren (zwijntjes, geiten, schapen, kippen, eenden en konijnen) en de speeltuin (die was voor na het eten) naar beneden, langs de 60 (de oude 1) om een rustig plekje te zoeken om ons picknickdekentje uit te spreiden, weg van de andere mensen en op een goeie plek voor een timelapse.


We genoten van de zon en lieten Lotte na het eten kiezen: terugkeren met de gondels (en dus ook langs de speeltuin passeren) of een eindje wandelen en dan een stoeltjeslift en de bus nemen.  "Ik wil wandelen," was het antwoord.


We moesten even stevig klimmen om aan het begin van het paadje over de Gantekopf te geraken en volgden dan het uitgesleten pad omhoog.  We dachten enkele keren dat we "vanaf nu alleen nog maar naar beneden" zouden gaan en ook het bos bleef langer uit dan we ons herinnerden, maar Lotte hield dapper stand: haar kleine beentjes (en haar sportschoenen) lieten haar omhoog en omlaag klauteren, ze dartelde van mama naar papa (en weer terug), bestuurde even weer haar virtuele bus, had af en toe wel een koekje of een snoepje nodig, trok samen met ons foto's en vroeg "Wat is dit?" en "Wat is dat?".



Na bijna 6km stappen, konden we eindelijk neerploffen op de stoeltjeslift en ik legde haar uit waar wij allemaal skiën.  In het dal moesten we nog even klimmen tot aan de hoofdstraat, waar we een halfuurtje op de bus naar Gaschurn moesten wachten.



We stapten  (met opzet) een halte te vroeg af en passeerden nog langs het Tourismusamt (voor glaasjes van de Montafon) en de kerk (om een kaarsje te branden voor Frau Wohleser).  We maakten nog een ommetje langs het kapelletje, Maria Schnee, en we hadden geluk, want de deur was open (da's nog maar de tweede keer op al die jaren tijd).  Langs de rivier stapten we naar hotel Saladina, waar we iets dronken.  Daniel en Herr Wohleser waren blij ons te zien, maar het was wel een emotioneel weerzien, nu Frau Wohleser er niet meer is...  We zullen haar missen.


We gingen boodschappen doen en toch nog 'ns bij de Italiaan eten, deze keer op het terras.  Terug in het huisje staken we Lotte vrij snel in bed, want het was alweer laat en een rustdag was het niet bepaald geweest.

Terwijl ik het reisverhaal schreef, maakte mijn lieve schat pudding voor morgenvroeg (en een potje voor vanavond).  We lazen nog wat en gingen op tijd slapen.  Morgen echt een rustdag?


Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag