Pisa
Het was al bijna half negen toen Lotte onze kamer binnenkwam. Het was veel te warm in de slaapkamers (ook 's nachts), maar ze had gelukkig goed geslapen. Zij wel...
Na het ontbijt hielp ik Lotte nog met haar reisdagboekje en tegen half elf vertrokken we met de auto naar Pisa. Een dik uur lekker fris in de airco! De buitentemperatuur flirtte toen al met de 40°C...
De autostrade naar Pisa maakte hier en daar was rare kronkels (waarover ze ofwel niet lang genoeg ofwel te lang hebben nagedacht) en op het einde was het een beetje aanschuiven, maar op amper een km van de Piazza dei Miracoli konden we gratis parkeren. Van daaruit wandelden we naar het centrum, als het ware door een trechter van kraampjes met allemaal hetzelfde gerief (hoeden, petten, zonnebrillen, handtassen, pinocchio's,...), heel origineel allemaal (ahum), enkel opgestropt door horden onbeschofte toeristen, die blindelings achter hun gids (die denkt dat hij/zij het verkeer kan regelen) aanlopen, daarbij niets en niemand ontzien en zomaar tegen je aanlopen. Daarom heb ik dus zo'n hekel aan (grote) groepen (en maak ik er ook liever geen deel van uit).
Het was wel heel gemakkelijk om op de Piazza te geraken: volg gewoon de kudde (of ga er tegenin) en loop door de tourist trap. Bovendien hadden we ook al snel een glimp opgevangen van de Scheve Toren...
Door de Porta Santa Maria liepen we naar de Piazza dei Miracoli op, een met bakstenen muren (met kantelen) ommuurd veld, waarop drie imposante gebouwen oprijzen uit de gazons: de Battistero (ronde doopkapel), de Duomo (kathedraal) en natuurlijk de befaamde Scheve Toren (Torre Pendente), allemaal opgetrokken uit schitterend wit marmer. Die laatste staat trouwens nog schever dan we dachten, afgaand op de getallen en foto's. Helemaal hilarisch zijn natuurlijk de mensen die (proberen te) poseren voor de meest cliché foto ooit.
We gingen daarna op zoek naar een restaurantje weg van de mensenmassa, niet alleen voor de prijs maar ook voor de rust. Weg van de drukte hangt er wel een gezellige sfeer in Pisa (en nauwelijks verkeer).
Na onze pizza keerden we terug naar de Piazza dei Miracoli. We passeerden nog even langs het informatiecentrum, meer dat was eerder toeristisch uitgebuit dan informatief. Als het enige foldertje met een foto van de Toren (voor het boekje van Lotte) reclame is voor een toeristenrestaurant, weet je het ook wel...
De terugtocht naar de auto was zo mogelijk nog erger dan de heentocht: de warmte was de mensen nu helemaal naar het hoofd gestegen en we moesten niet alleen opletten niet gespiest te worden met paraplu's maar mensen op de duur opzij zetten (en zelfs duwen).
De terugrit naar het huisje bracht verkoeling en Lotte taterde erop los ("als we die poes zouden platrijden, dat zou nogal 'n keer wat zijn").
Terwijl wij bij het huisje een plekje in de schaduw zochten, ging Lotte spelen met Martha en Sophia. We kregen op de duur een rondleiding door Paretola en kregen hazelnoten en wilde bloemen van de kindjes. Het had iets prehistorisch hoe we daar zaten met een steen de noten te kraken.
Het was uiteindelijk al na 19u toen we aten. Eerder moet je hier niet eten, want dan is het nog veel te warm. Nadat Lotte in bed lag, schonken we onszelf nog een glaasje wijn uit om van te genieten op het terras.
We gingen nog wat binnen zitten in de living om te lezen, Spaans te leren,... We gingen maar niet te laat slapen: morgen staat de wekker al om kwart na acht.
Reacties
Een reactie posten