Saarbrückner Hütte

Even na 8u stonden we op.  Lotte was toen al stilletjes in haar kamertje met haar knuffels aan het spelen.  We aten elk een potje pudding en namen samen een lekker warme douche.  Een blik tussen de gordijnen toonde wolken, regen,...


Daarna moesten we beslissen welke rugzakken we zouden meenemen (twee grote rugzakken, een grote en een kleine, of toch twee grote), wat er allemaal in moest (slaapzakken, kleren, eten,...) en welke kleren we zouden aandoen (toch maar een korte broek).


Tegen 20 na 10 trokken we de deur achter ons dicht: dikke rugzakken met regenhoes erover, regenjas aan, kap op,...  Op weg naar het dalstation van de Schafbergbahn om passen te kopen voor de liften en de bus.


We hadden ondertussen in de verte aan de kant een gele bus (onze bus!) zien staan, dus in zeven haasten stapten we naar de bushalte, waar we nauwelijks vijf minuten later werden opgepikt.  Een gelukje, want daarna was er drie uur geen bus meer vanuit Gargellen.


Onze bus vertrok met (te veel) vertraging (het rolletje papier moest nodig vervangen worden), maar we haalden (tegen mijn verwachting in) toch onze aansluiting in Sankt Gallenkirch.  De bus bracht ons via de Silvretta Hochalpenstraße naar de Vermunt Stausee, waar we uitstapten om aan onze wandeling naar de Saarbrückner Hütte te beginnen.  Een geaccidenteerde Schotterweg bracht ons al snel omhoog langs de Krombach.  In het begin moesten we wel uitkijken voor de vele koeienvlaaien!


Jammergenoeg waren er veel wolken, waarachter de bergen verstopt waren, en dan begint het nog te regenen ook!  Lotte kreeg koud, dus deden we haar een lange broek aan.  Onze remedie tegen haar kouden handen?  Minions-sokken!  Het zag er wat gek uit, maar het hielp wel!


Ons snelle middagmaal na bijna een uur stappen verliep in de gietende regen!  Het picknickdeken werd doornat...  We stapten dus maar snel verder.  We moesten af en toe wel een liedje zingen of een koekjesbocht uitvinden, maar Lotte stapte dapper voort!  Wij zouden ermee inzitten dat ze natgeregend werd, maar ze kloeg er niet één keer over.  Ik moest wel haar handsokken af en toe laten drogen (lichaamswarmte in mijn ondergoed)...


De wolken trokken af en toe wat weg, zodat we een glimp konden opvangen van het prachtige berglandschap... en hier en daar een vlekje sneeuw.


We verlieten het grote pad en volgden een smal bergpaadje met veel stenen, echt Lotte-terrein.  Dat ging vlot, zeker toen we boven ons een prachtige houten berghut met blauwe luikjes zagen: de Saarbrückner Hütte, ons einddoel van vandaag.  Kort nadat we de hut hadden opgemerkt, was ze alweer opgeslokt door de wolken...


Aan onze linkerzijde doemde er een gletsjer op, die 20 jaar geleden nog een heel stuk lager kwam (zo werd ons in de hut verteld).  Af en toe kraakte die vervaarlijk en moet er hogerop (verscholen achter de wolken) een groot stuk afgebroken zijn...


Na 3u30 klimmen, konden we de aangename warmte van de berghut binnenstappen.  Zalig!  De warme chocomelk deed ook veel deugd!  We warmden op in de gezellige Stübe en gingen dan ons kamertje inrichten.  Onze natte spullen legden we te drogen.  Daarna gingen we terug naar de Stübe (daar was het warmer), puzzels oplossen, reisverhaal schrijven, kleuren,...


Vanaf 18u werd het 3-gangenmenu geserveerd.  Gelukkig hadden we maar voor twee personen besteld, want het was copieus: (aardappel)soep, chili con carne (met overgare rijst) en dan nog dessert (courgettegebak met kaneel en ijs).  Lotte kreeg zelfs nog een ijsje extra!


Voor het eten waren we nog buiten gegaan en konden we redelijk veel zien, maar erna was alles weer gehuld in allesomvattend wit.


Tegen half negen gingen we samen met Lotte met de kippen op stok.  Zacht geroezemoes steeg op uit de Stübe onder ons, schurende scharnieren, krakende vloerplanken,...  Tegen 22u kon je een speld horen vallen: geen gesnurk, af en toe een kuchje,... This is the life, zo in de bergen!


Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag