Sarnano & Amandola

Toen we onze ogen open trokken, was het al half negen.  We waren precies allemaal moe!  Bij het ontbijt op het terras was het al goed warm, en dat zou alleen maar erger worden...

We hadden gelezen dat er vanmorgen een marktje zou zijn in het naburige Sarnano, dus wij daarop af, hobbel, hobbel over de baantjes met de auto, vol verwachting over olijven, gevulde pepertjes,... maar we zouden van een kale reis terugkomen.  Ja, er was wel een marktje, met opvallend frisse plantjes en bergen kleren (alles door elkaar) die niemand vrijwillig zou dragen.  Toch?  Veel groenten en fruit, een verdwaalde kaasboer,... maar geen olijven.

We reden dan maar terug naar down town Amandola om te winkelen, maar daar was iedereen voor onbepaalde duur aan een siësta begonnen (het was 12u30).  We gingen dan maar eten in een ristorante op de Piazza Maggiore (helaas pas pizza na zeven uur 's avonds).  Toen we daar weggingen, was het daar nog even doods en we dwaalden wat doelloos rond in afwachting van het einde van de siësta en het openen van de winkel.  Maar de ene winkel gaat "al" open om 15u, de andere pas om 17u...  Toen de supermarkt dichtbij om 15u nog altijd niet open was, reden we maar door naar de volgende, die gelukkig wel open was.  Alleen had die geen ijs: daarvoor moesten we weer terug naar de eerste winkel, die intussen gelukkig wel weer open was.

Het viel ons op dat er in Amandola verschillende gebouwen het zwaar te verduren hadden gekregen tijdens de aardbevingen van 2016 en nu zwaar gestut moesten worden met houten balken en staalkabels.  In het kerkje waren schilderijen gescheurd (en schijnbaar hersteld met duct tape).  Het plafond was zo zwaar gehavend dat een soort van vangnet de kerkbezoekers moet beschermen tegen vallende brokstukken.

Terug bij ons huisje was het tijd voor een verkoelend voetbadje, sloten water, een ijsje (of twee), Duplo-constructies, wandelkaarten bestuderen (voor als het zou afkoelen), reisverhalen schrijven/knippen/plakken, la dolce far niente (ik word toch altijd een beetje nerveus van zoveel nietsdoen en geluier...).

Na het avondeten namen we een douche en staken we onze kleine meid in bed.  Het was helder, dus gingen wij op het terras - met een glaasje wijn in de hand - kijken naar het invallen van de duisternis, het verschijnen van de eerste planeten en sterren, het overtrekken van het ISS,...  Vlak voor we gingen slapen, verkasten we nog even naar de achterkant van het huisje om naar een iridium met een magnitude van -7.1 te kijken.