Brandberg - Madisa

Duivenwekkers langs alle kanten vanmorgen!  Om half 9 kropen we uit de tent, Lotte even later.  Het was al warm genoeg om zonder trui rond te lopen.  Geen vreemde smaak meer aan de chocolade bij het ontbijt!

Toen we naar de receptie reden, zagen we een klein diertje dat graag foto's van zich liet nemen.  Het bleek Mila, één van de twee meerkatten die hier wonen (en die je blijkbaar op Facebook en Instagram kan volgen).

We raakten in de war door alle zanderige paadjes op het domein en ook daarbuiten was het een wirwar aan paden.  Sommige paden leidden naar barakken uit golfplaten, niet bepaald waar we moesten zijn...  We vonden uiteindelijk wel de grote weg, maar die werd kleiner en kleiner, hobbeliger en hobbeliger,...  We waren verrast toen we op de parking van de White Lady toekwamen dat er daar zoveel auto's stonden.  Allemaal 4x4, wit, met afgedekte laadbak en veelal met tent(en) op het dak.

De parkeerwachter stapte ons vrolijk tegemoet.  Of we wel geschikte schoenen aanhadden, zonnecrème hadden gesmeerd en voldoende water mee hadden.  Zo'n controles zouden ze wel op meer plaatsen mogen doen!

We moesten nog een tijdje wachten op een kibbelend Vlaams gezin en drie Nieuw-Zeelanders die naast elkaar leken te reizen en dan konden we -  in het verplichte gezelschap van astmatische gids Patricia - eindelijk aan de wandeling naar de rotstekeningen van de White Lady beginnen, 2.5km heen en 2.5km terug.  Naar deze rotstekeningen van 2000-5000 jaar oud mag je onder geen beding alleen.  De zwijgzame gids leidde ons door de rivierbedding, geen greintje schaduw te bekennen.

Onderaan de rots liet ze ons nog nodeloos lang uitrusten (in de schaduw) en dan mochten we eindelijk kijken naar de rotsschilderingen.

De centrale figuur, de zogenaamde White Lady, is geen vrouw en ook niet blank, maar een medicijnman die zich in het zweet (en stof) werkt.  Rond hem: oryxen, antilopen, struisvogels, een gnoe, veel monochrome figuren,...

De White Lady gaat lopen met alle aandacht en alles in de buurt ontleent er z'n naam aan, maar de andere figuren zijn net zo bijzonder.  De monochrome figuren dateren van 5000 jaar geleden, die met kleur zijn 2000 jaar oud.  En wij mogen daar zomaar naar gaan kijken!

Terug bij de auto aten we snel een boterhammetje en daarna reden we naar Madisa, bij Twyfelfontein.  Springbokken en drie struisvogelmannetjes verfraaiden het landschap.

Een zandpad bracht ons tot bij de receptie van de camping.  Daar moesten we niet alleen inchecken maar ook een verklaring ondertekenen om aan te geven dat we ons bewust zijn van de risico's (lees: wilde dieren).  We moesten maar een klein stukje rijden tot aan onze plek.  Als je warm water wilt, moet je hout branden in de donkey.

We plooiden de tenten uit, lieten alvast de batterijen van de fototoestellen opladen en wandelden terug naar de receptie om te wiegen in een hangmat (papa) of voor een heel frisse duik in het zwembad (de meisjes).  Een processie van mensen (waarvan veel te veel op slippers) kroop de rots op voor de ondergaande zon, maar wij wilden liever niet in de file gaan staan.

Rond 19u mochten we aanschuiven voor een uitgebreid buffet met drie gangen en een glaasje wijn.

In het pikdonker wandelden we daarna terug naar onze kampeerplek.  Wat een sterrenhemel hier!  De Melkweg lijkt wel uit wolken te bestaan en je verdwaalt aan de sterrenhemel, omdat er haast té veel sterren staan.