Namutoni (Etosha) - Waterberg Plateau

Om 7u30 ging de wekker alweer.  Toen we met alles klaar waren, gingen we nog even langs de waterpoel, maar daar gaf niemand thuis.  Dan maar andere oorden opzoeken, wat noordelijker in dit deel van Etosha!

Bij Klein Okevi enkel wat zwartkopimpala's en op weg naar Groot Okevi bleek dat we op een haar na een leeuw hadden gemist.  Onze "teleurstelling" (voor zover die er was, dit is immers hoe de natuur werkt) was van korte duur, want op de terugweg zagen we zowaar nog een neushoorn!  En nog van dichtbij ook!  Dat hadden we helemaal niet meer verwacht!

Ons finale rondje rond Fischer's Pan beloonde ons met veel zebra's en een grote groep giraffen van maar liefst 11 exemplaren.  Even verderop nog eens twee!  En nog een hyena ook, al was het zo geen groot showbeest als die twee van gisteren.

We reden nog langs de Aroe-waterpoel.  Dieren kregen we niet te zien, maar we waren duidelijk in olifantenland: het wegje was bezaaid met massieve bollen mest, de struiken waren vernield, takken afgerukt.  Er kwam zelfs een tak vast te zitten onder onze auto (met het nodige lawaai).  Toch maar even uitstappen om dat op te lossen (ook al mag dat in principe niet).

Nog 'ns vier secretarisvogels stapten statig voorbij en bij Twee Palms zagen we nog een struisvogel (maar geen palmbomen).

Nog een laatste waterpoel, Klein Namutoni.  Hier zaten maar liefst 20 giraffen, én een wrattenzwijn.

Tegen 11u30 reden we via de Von Lindquist Gate het park weer uit.  Eerst nog snel terug naar binnen wandelen om een handgemaakte houten tok te kopen en dan konden we aan de lange reep asfalt beginnen.

In Tsumeb stopten we om boodschappen te gaan doen en we voelden ons toch wel een beetje overweldigd door al het volk (veel personeel ook).  De winkel was wel wat rommelig (met koopwaar uitgestald op de grond voor de rayons), maar er was veel om ons op te verlekkeren.  Toch eens de kwaliteit van het ontbijt opkrikken!  Yoghurt, pistolets, vers brood,... en 's middags deden we ons te goed aan een stuk pizza.  Wat smaakte dat!

In de buurt van Grootfontein verlieten we even de grote weg om naar de Hoba-meteoriet te gaan kijken, de grootste op Aarde.  Een gids vertelde ons niet alleen over de meteoriet maar ook over de Damara-taal (met vier soorten kliks).  Ze liet ons zelfs óp de meteoriet kruipen, maar dat voelde toch een beetje verkeerd.

Veel mensen hebben in het verleden geprobeerd een stukje mee te nemen van de 50-tonner: door erin te zagen, veelal, ook al ging iemand ook met een stevige gasbrander te werk.  Droevig!

Dan maar weer verder, langs wrattenzwijnen en bavianen.  Tussen Otavi en Otjiwarongo (echt een grote stad) kwamen we erg veel vrachtwagens tegen, vaak uitzonderlijk vervoer.

De laatste kilometers verliepen over gravel en we werden aan twee toegangspoorten geregistreerd.  Dat moet stroperij tegengaan.

Toch nog dieren: een jakhals en een giraf.  De zon stond al laag toen we eindelijk op de camping aankwamen.  Tof ingericht en we hebben ons eigen sanitair.  Snel de tenten uitplooien, douchen,...  Het wordt rap donker.

Tijdens het koken is het zaak de keukenbox telkens direct terug dicht te doen, want bij ons zat er al een muis in.  Niet alleen opletten voor bavianen dus.

Ineens hoorde ik dichtbij geritsel en ik was zo onder de indruk van het dier dat ik zag, dat ik niet meteen op de Nederlandse naam kon komen.  Porcupine!  Porcupine!

Maar het was niet alleen een stekelvarken dat zich veelvuldig liet zien: even later zat er een honingdas in onze vuilbak.  Die was nochtans dicht.  En vlak voor het slapengaan - waarom ook niet? - nog een genetkat.  Toch de wildcamera maar opstellen.