Spitzkoppe - Ameib - Brandberg

We hadden de wekker gezet om 7u30, maar ik moest om 7 uur al eens naar het toilet gaan.  De kleuren aan de horizon waren toen al heel mooi, dus ging ik snel in de auto het fototoestel halen.  Toen de wekker om 7u30 afliep, hoorden we een verschrikkelijk geluid op de auto:  twee tokken waren op onze auto aan het pikken.  Heel mooie beesten, maar ze hebben wel een lange, harde bek!

Wij genoten van de eerste zonnestralen op de bergen van de Spitzkoppe terwijl we ons ontbijt (dit keer met chocolade) naar binnen speelden.  We plooiden de tenten op en rond 9 uur vertrokken we richting Ameib.  We waren nog maar net vertrokken of we zagen al een grote roofvogel.

Het was maar 100 kilometer rijden tot Ameib.  We reden eerst weer door de straat met alle kraampjes waar zelfs de kleinste kinderen die amper kunnen lopen al proberen om dingen te verkopen.  Het gras is hier heel wat hoger en dat maakt het moeilijker om dieren te spotten.  We reden door een streek waar de bomen zowaar tamelijk hoog waren.  De prefecte ronde bollen bleken geen stenen te zijn, maar wilde meloenen die zomaar uit het zand tevoorschijn kwamen.

Na anderhalf uurtje rijden bereikten we de poort van Ameib: van daar was het nog 10 kilometer rijden tot aan de receptie.  Blijkbaar lopen hier woestijnolifanten, zwarte neushoorns en cheeta's, maar die kregen we niet te zien.  Voor we bij de receptie waren, zagen we wel nog een mooi groepje springbokken dicht bij de weg.

Wij reden door tot aan de parking waar de wandeling naar Phillip's Cave begint.  We zagen vooral vogels, hagedissen en een wollig beest zonder staart terwijl we goed klommen en over grote rotsen klauterden.  Na 40 minuutjes wandelen kwamen we aan bij Phillip's Cave:  een grote grot in een overhangende rots met een mooie rotsschildering van een witte olifant.  Na goed kijken zagen we nog andere tekeningen van mensen, struisvogels, antilopen (of waren het toch giraffen?), ...

Toen we terugwaren reden we nog eventjes verder tot bij Bull's Party.  We hebben geen idee waarom het daar zo heet, maar we zagen wel indrukwekkende, ronde rotsen.  We aten en reden verder naar Elephant's Head.  Daar konden we echt wel het hoofd van een olifant in de rotsen zien.

We reden terug en zagen de springbokken opnieuw, maar intussen al een stuk verder.  Deze keer stonden ze op de straat, dus konden we ze nog beter zien.  We moesten nog een heel eind rijden en veel dieren zagen we niet meer...  We zagen wel een groep paarden die de weg opliepen en een zwarte mangoest die overstak.

Voorbij Uis werd de weg heel slecht.  We passeerden enkele Himba-dorpen waar de mensen nog in hutten leven en zich versieren door hun lichamen te bedekken met rode klei.  Net voor we aankwamen op de Brandberg White Lady Lodge zagen we nog een groep springbokken.  We mochten opnieuw een plekje uitzoeken op de camping en gelukkig ging dat vandaag vlotter dan gisteren.  Er staan hier nogal veel bomen, dus een echt mooi uitzicht hebben we hier niet.

We namen een douche met soms te warm, maar meestal te koud water.  We plooiden de tenten open en kregen bezoek van een familie tokken die zich goed lieten bewonderen.  Nadat we pasta hadden gegeten en aan de afwas gingen beginnen, kwam er een groep mensen uit Damaraland vragen of ze mochten zingen voor onze tent.  We werden ondergedompeld in de mooie muziek en dans:  de echte Afrika-ervaring!

Omdat er zoveel insecten zaten, kropen we al snel in onze tent.  Ik schreef het reisverhaal nog terwijl de meisjes al indommelden.  Hopelijk verstomt het lawaai van de mensen naast ons snel...