Lüderitz - Halifax Island - Sesriem

Wat een wind!  De tenten klapperden en flapperden langs alle kanten.  Zou de velcro het dakzeil dichthouden?

Ergens in de nacht moet de wind toch gaan liggen zijn, want toen om 6u45 de wekker ging, waren we toch in slaap gevallen en was het weer wat rustiger.  Geen problemen dus voor de geplande boottocht van vandaag.

Snel kleren aan, tanden poetsen, haar ontwarren, tenten opbreken, boterhammen opeten,... en dan naar de jachthaven, waar er om kwart voor acht was afgesproken aan het einde van de pier.  Samen met 15 andere passagiers (er waren er twee niet komen opdagen) mochten we plaats nemen in de catamaran die ons tot bij Halifax Island (en terug) zou brengen.

Onderweg zagen we aalscholvers, oyster catchers (zwarte vogels met een rode snavel en rode poten), en zelfs de robben lagen te glinsteren op hun rots.

We passeerden langs Diaz Point, waar de golven ook nu wat heviger waren.  Het kopje van een rob kwam af en toe boven water.  Even verder was het een staart die uit de zee priemde.  En dan: Halifax Island!  Ooit vonden 6000 pinguïns hier een thuis, nu - na een uitbraak van vogelgriep - nog een 1000-tal.

Eerst zagen we een handvol pinguïns, maar na een tijdje kregen we grote groepen in het vizier.  De achtergelaten gebouwen van de guano-industrie zijn voorgoed door de mens verlaten...

Het was maar fris, vooraan op het dek, dus die tas warme chocomelk was meer dan welkom  Daarna was het tijd om terug te keren.  De gids wees ons nog op de Noorse walvisinstallaties die achterbleven in Stormvogelbaai.  We vertelden hem over onze exploten van gisteren; blijkbaar is er ook een makkelijke weg.

Na de boottocht (van 2u15) gingen we de twee tanks weer vullen en de ramen laten wassen (dat was wel eens nodig).

Daarna zetten we op asfalt koers richting Aus.  Hier en daar stoof het zand over de weg...  Nog eens wuiven naar Kolmanskop!  En dan verder door een landschap dat deed denken aan de kleur van rijp graan.

In Aus sloegen we gravelbaan C13 in naar het noorden.  Een uitgestrekte vlakte met rechts tafelbergen.  We zagen lepelhonden of grootoorvossen: die hebben hun naam écht niet gestolen!  Een bijzondere ontmoeting!

Even verderop gingen we helemaal uit ons dak toen we van dichtbij een sabelantilope zagen.  Dat die wel een oormerk had, kon de pret nauwelijks drukken.

Daarna volgde er een lang stuk leegte: geen dieren, een slapende Lotte op de achterbank,...

In de buurt van Maltahöhe sloegen we linksaf, naar het westen, nog steeds gravel.  Een jakhals langs de kant van de weg liet zich niet verschalken voor een foto, maar verdween snel in het karige groen.

Even verder stond een gezin van vijf in panne met hun kar die door twee ezels werd getrokken: grote gaten in één van de banden, geen eten, geen drinken, te weinig geld,...  Een vat water, een half brood en wat centjes lichter wensten we hen het beste.  Ik zou me 's avonds nog afvragen hoe ze het zouden stellen.

We klommen via de gravelbaan over de Zarishoogte, maar toen het steil afdaalde was de baan toch geklinkerd en gelukkig maar  Het landschap was intussen helemaal veranderd: er waren nu meer bergen en het werd een Afrikaans savannelandschap zoals je het je voorstelt.

Een gezin grote koedoes dat aan de rand van de weg rondneusde, sprong elegant, met één soepele beweging, quasi uit stilstand over de omheining.  Eentje ervan, een volgroeid mannetje, had impressionant gedraaide hoorns.  En bijna bij de camping kregen we ook nog een stel oryxen te zien.  Dat zijn nogal dieren!  Wat een lange hoorns!

Een smal zandwegeltje met een poort die we zelf moesten openduwen, bracht ons bij de camping (Neuhof Portion 2, rare naam).  We werden hartelijk onthaald.  Geen elektriciteit hier, maar wel alles wat we nodig hebben.

Terwijl mijn schatjes de reisverhalen bijwerkten en ik kookte, kregen we een groepje oryxen te zien.  Dan mogen/moeten alle activiteiten gestaakt worden!  Fototoestel!  Verrekijker!  Genieten maar!

Tijdens het eten zakte de zon verder onder de horizon.  Prachtige kleuren!  Tegen dat het tijd was voor de afwas, was het pikdonker en lieten de eerste sterren zich zien.