Sesriem - Walvis Bay

Na wat gesoezel kropen Wim en ik uit de tent.  Ah, wakker worden in een typisch Afrikaans savannelandschap!  Lotte had een luie ochtend (en het was haar gegund).  Na een karig ontbijt konden we rond 20 voor tien vertrekken.  Het was aangenaam warm en er was geen zuchtje wind.  Dat laatste zorgde er wel voor dat het opgewaaide stof van tegen- en voorliggers lang bleef hangen.

Dieren (oryxen en jakhalzen) lieten zich voornamelijk in het begin zien en meestal ook redelijk veraf.  Naar wat we gewoon zijn van de afgelopen dagen, vonden we het tamelijk "druk" op de baan.  Het leek erop dat er ook meer in karavaan wordt gereden hier.

De enige echte beschaving die we tegenkwamen, was die van Solitaire: nauwelijks een zakdoek groot, maar iedereen stopt er, gewoon omdat dat het enige is dat er is in verre omstreken.  Autowrakken uit de jaren stilletjes tooien de ingang, in een nogal chaotische bakkerij slaan we twee broden in, bij het tankstation ernaast vinden we water en koeken.

We staken de steenbokskeerkring over (met de verplichte fotostop en picknick) en even later reden we over de wondermooie Gaub-pas.  Toch een beetje berucht om de smalle, bochtige wegen...  En dan even later: pats!  Een steen werd omhoog gekatapulteerd toen een auto ons (te dicht) inhaalde en in een oogwenk was het venster naast Lotte verbrijzeld.  We waren alledrie hevig geschrokken, maar Lotte kon zich gelukkig opzij trekken voordat het glas helemaal brak.  

Een noodstop!  Een tweede auto die ons inhaalde, vertraagde en leek te gaan stoppen maar reed uiteindelijk gewoon voort... (zoals iedereen trouwens).

Lotte snel uit de auto halen.  Troosten.  En dan de schade opmeten.  Haar hele zetel en de vloer zaten onder het glas.  Van het venster bleef niet veel meer over.  Het enige dat we konden doen: foto's nemen, de rest van het glas verwijderen, met een plastieken zak (van de dekens) en duct tape het raam afdekken, zoveel mogelijk glas uit de gravel halen en aan de kant leggen... en elkaar knuffelen.  Brute pech en tegelijk ook heel veel geluk...

Met de satelliettelefoon het verhuurbedrijf verwittigen.  Onduidelijke verbinding.

Met een oorverdovend geflapper verdergereden, de lol was er dan wel een beetje van af voor de rest van de rit (en het was nog wel eventjes).  Gelukkig was de Kuiseb Canyon de moeite.

Op veel plekken lag de gravel heel slecht, maar de laatste kilometers vielen gelukkig wel mee (al leidde een hogere snelheid wel tot meer geklapper).

In Walvis Bay zelf reden we nog even verkeerd (naar 10th Street i.p.v. naar 10, The Esplanade), maar we werden hartelijk onthaald in ons appartement voor twee dagen. Met wasmachine, een écht bed, zachte handdoeken,...  Wat een festijn!  Rap een wasje insteken, uitladen, het verhuurbedrijf contacteren (we moesten foto's doorsturen en dan wachten op wat ze beslissen)...

Lekker warm douchen en dan langs de kade lekker gaan eten: schnitzel voor Lotte, een schotel seafood voor ons,... en een glas wijn.  Een "remontant" op het einde van de spannende dag,

In het restaurant liepen minstens drie (tijger)katten rond, waarvan er zich eentje genesteld had op de vierde stoel aan onze tafel en daar de hele tijd heeft zitten soezelen.  Gezellig!