Windhoek - Mariental

Tegen een uur of zes werd ik wakker met de geur van vers brood die in mijn neus prikte.  Een fata morgana voor de geurzin, zo bleek.  Lotte had zich tijdens de nacht gezellig tegen mij aan genesteld, maar nu probeerden we uit het raam te kijken, naar de dieprode kleuren van de zonsopgang... en het Afrikaanse continent.

Tegen 8u landden we op de internationale luchthaven van Windhoek.  Nu ja, "internationaal" is een relatief begrip, want veel vliegtuigen stonden er niet.  Wat volgde was een beschamende demonstratie van inefficiëntie.  Sinds kort moeten meer nationaliteiten een visum hebben om het land binnen te mogen en daar waren ze duidelijk niet op voorbereid.  Er vormde zich een heel lange mensenslang (gelukkig maar van twee vluchten) bij de grenscontrole, die af en toe werd afgetakt, maar niet op een faire manier.  We leken áltijd uit de boot te vallen.  De controle op zich verliep wel relatief vlot, bij ons althans, maar gezien de moeite die we thuis in onze aanvraag hadden gestoken, was het erg frustrerend om toch twee uur te moeten aanschuiven.

Onze valiezen stonden klaar naast de transportband (die zullen waarschijnlijk een schone keer op en af gegaan zijn, tot iemand het niet meer kon aanzien) en ook de man die ons met een shuttlebusje naar het autoverhuurkantoor zou brengen, stond nog geduldig op ons te wachten.  Hij gaf ons zelfs nog de kans om flappen te tappen en een Namibische SIM-kaart te scoren.

Een rustige rit van drie kwartier bracht ons naar het centrum van Windhoek en onderweg zagen we ons eerste Afrikaanse wildlife: langs de kant van de weg zat/liep hier en daar een stelletje bavianen.  Verkeersborden waarschuwden voor wrattenzwijnen en antilopen, maar die kregen we niet te zien.

Bij de autoverhuur kregen we zeer uitgebreide uitleg, wel twee uur lang, over de auto zelf, de twee tenten op het dak, de frigo, het keukengerief en noem maar op.  Koffer vol!

Daarna konden we eindelijk aan onze autorit beginnen.  Wel opletten, want ze rijden hier links!  Eerst nog boodschappen doen voor de komende vier dagen.  Het gerief dat je hier vindt in de Spar is eigenlijk heel gelijkaardig aan wat je bij ons in de supermarkt vindt, al hebben we niet echt op het aanbod vlees gelet.  

Nog even picknicken op de achterklep van onze laadbak en dan zetten we koers naar het zuiden.  Niet dat het verkeer druk is in de hoofdstad, maar we waren toch blij dat we eruit waren.  Bij het afslaan, werden de ruitenwissers vaak aangezet i.p.v. de pinkers, want dat is omgewisseld.

Het landschap deed me denken aan de rit van Madrid naar Villafranca del Castillo maar dan zonder verlaten, half afgebouwde urbanizaciones.  Geleidelijk aan werd het landschap zo plat als een pannenkoek.

Het bordje dat aangeeft waar je de steenbokskeerkring passeert, even voorbij Rehoboth, hadden we oorspronkelijk gemist.  Keren dan maar, want daar wilden we toch een fotootje van.  De fotogenieke auto (ook al is het een monster) mocht er ook op.

Het was een lange rit en tegen 17u begon het licht al te veranderen.  Een uurtje later moesten we bij een paal met een groot weversnest links afslaan.  De poort was gesloten, maar er kwam gauw iemand ze openmaken voor ons.  Een gravelwegje van 3km bracht ons bij de receptie, waar we heel vriendelijk werden onthaald.  

Een eindje verderop mochten we op de middelste kampeerplek onze tenten uitklappen.  Het was intussen al donker en boven onze hoofden ontvouwde zich een prachtige sterrenhemel.  We hadden daar een ablution block, met elektriciteit, toilet, douche, pompbakken, grill en een tafel met banken.

We kozen maar voor de snelle hap, genre aiku super noodles, al leek het eerder op soep.  Dat moet geleden zijn van onze allereerste reis, naar Schotland.

We waren blij dat we dan - na zo'n lange reis - in onze tent konden kruipen.  Lotte in de hare, wij in de onze.  Slaapwel!  Maar eerst nog even naar de gekko gaan kijken in het toilet.  Daarvoor kruip ik graag nog eens uit de tent.