Négreville - Sains
Heel fijne, maar wel heel veel druppels vielen vanmorgen uit de hemel (net genoeg voor een lek in de slaapkamer). Tegen tien uur was het huisje leeggemaakt en zat de auto vol. De boodschappen die we nog gingen doen in Bricquebec konden er nog net bij. Maar wat een stommiteiten in de winkel! Zoveel neuzen die boven de mondmaskers uitstaken (ook bij het personeel, zelfs bij de visboer) en de ouden-van-dagen gingen er blijkbaar van uit dat een ander wel een mondmasker zou dragen...
Daarna reden we naar Colleville-sur-Mer naar het toch wel indrukwekkende Normandy War Cemetary and Memorial. Rijen en rijen witte kruisen op een gemillimetreerd gazon. Gelijkheid (en eenheid) in de dood. Sommigen al gesneuveld op D-Day zelf, toen ze hier voet aan wal zetten, anderen pas na een lange lijdensweg. Zoveel jonge levens, brutaal in de kiem gesmoord...
Wegens Corona waren er pijlen op de grond getekend en moest iedereen in dezelfde richting wandelen. Dat spaart een hoop gewriemel uit. Dít soort zaken mogen van mij gerust "het nieuwe normaal" worden! Maar waarschijnlijk zullen de mensen elkaar weer verdringen van zodra de pandemie achter de rug is, en gauw vergeten zijn dat het dus ook anders kan.
Na ons bezoek reden we naar een uithoek van Omaha Beach, één van de stranden waar de geallieerden dus "landden". In de motregen wandelden we eerst naar WN60, één van de sterke punten van de Duitsers, dat echter in nauwelijks een uur werd ingenomen door "de goei". Hoe vreemd de geschiedenis soms loopt.
Omwille van de regen gingen we maar snel terug naar de auto om daar te eten, alvorens we een paadje naar het strand namen. Het water was zich aan het terugtrekken en het viel ons op dat dit zandstrand tamelijk wat hoogteverschillen kende, met hier en daar een zandbank die een eiland vormde.
Weinig schelpen, maar Lotte haalde haar hartje op: diepe hielafdrukken achterlaten, putjes graven, pootje baden, kleertjes natmaken,... Wat een plezier!
Door de gebombeerde vorm van het strand en omdat je toch tamelijk diep wegzakte in het zand, kreeg je op sommige stukken echt het gevoel zat te zijn. Wat een vreemde gewaarwording!
Even na 16u vertrokken we naar het volgende huisje (Le Chat Vert) in Sains, in Bretagne. Het was wel een meevaller dat we de Mont-Saint-Michel in de verte konden zien. We reden dus maar even een rustiger straatje in om wat foto's te nemen.
Kort na 18u kwamen we aan bij het huisje, waar we rondgeleid werden door een vriendelijke meneer. Wat een leuk huisje! Ze hebben hier zelfs een zwembad!
Nadat we hadden uitgeladen, aten we eerst wat lookbroodjes (175°C), gemaakt van het oude brood. Na het eten hees Lotte zich in haar nieuwe pyjama (toch maar eentje gekocht, want die hadden we vergeten). Wij namen nog rustig de tijd om te lezen, foto's te bewerken, te douchen,... en kropen ook maar weer vroeg in bed.
Reacties
Een reactie posten