Pont d'Espagne

Na onze exploten van gisteren vonden we dat we het wel verdienden om de wekker niet te zetten.  Tegen 9u stonden we op en na het ontbijt nam Lotte uitgebreid de tijd om in haar reisdagboek te schrijven en te tekenen, terwijl wij wat lazen.

Tegen 11u vertrokken we met de auto, langs bochtige wegen, tot voorbij Cauterets.  Deze wegen zijn erg populair bij wanna-be wielrenners en we zagen zelfs een man op een koersfiets zijn vrouw op een MTB aan een kabel naar boven trekken.  Zo vernederend!

Aan het einde van de weg parkeerden we op de gigantische parking van de Pont d'Espagne.  Zoveel mensen hadden we nog niet gezien deze vakantie.  Vreselijk!  Ook op het eerste deel van de wandeling kwamen we nog veel toeristen tegen en er zijn er altijd wel bij die zich gedragen alsof ze nog nooit van Corona hebben gehoord.  En ook al houden vele mensen er wél rekening mee: het blijft onaangenaam om ergens veel mensen aan te treffen.

Maar het pad (met veel stenen om over te klauteren) was wel leuk, zo langs het riviertje en met zicht op de bergen. We namen even een zijpaadje en we werden direct gevolgd door mensen die dachten dat het hoofdpad zo liep en dan onthutst moesten vaststellen dat dat niet zo was.  Daar moeten wij dan stiekem om lachen.

Al snel stonden we daar dan toch alleen en konden we in alle rust van de prachtige natuur genieten (zoals we dat het liefst hebben): een kabbelend beekje, een meertje, daarachter besneeuwde bergtoppen,...  Jammer genoeg moesten we daarna terug het drukke pad op, tot aan de Lac de Gaube, ook zo'n prachtig appelblauwzeegroen meertje temidden van de bergen.

We wandelden terug langs de andere oever, over een breder pad, dat ook nog eens rustiger was (zeker toen we het bergstation van de stoeltjeslift voorbij waren).  Af en toe donderden we al traillopend de berg af, wat voor Wim niet zo gemakkelijk was met zijn fototoestellen rond zijn nek en aan zijn rugzak.

Bijna terug bij de auto kwamen we aan het eigenlijke doel van de dag: de Pont d'Espagne.  Nu is dat geen misse brug, maar we waren toch vooral onder de indruk van de watervallen...

We hadden alweer meer dan 7km gestapt: niet slecht voor een rustdag.  Zoiets doet dromen over avontuurlijkere trektochten met ons gezinnetje...

Op de tonen van Bart Peeters (en ons bijhorende gezang/gekweel, ja) keerden we terug naar huis.  Wim had zich al een tijd afgevraagd waar zijn portefeuille was en gelukkig vond hij die snel terug toen we terug in het huisje waren.  Wat een opluchting!

Tijdens onze aperitief werkte Lotte ijverig aan haar reisdagboekje en daarna aten we toch-wel-lekkere prefab paella.  Toen Lotte in bed lag, maakte Wim nog een vuurtje.  We lazen nog wat en staarden in de vlammen toen het te donker was geworden om nog te lezen.

Rond 22u kropen we in bed. Die berglucht maakt moe!