Nez de Jobourg

Kort na acht uur stond ik op: mijn twee schatjes hadden het al aardig naar hun zin.  Tegen dat we gewassen en gekleed waren, hing er al een zak met ontbijt (drie croissants en een stokbrood) aan de (buiten)klink van ons huisje.  Dat smaakte!  De twee beverratten lieten zich vanmorgen  niet zien, maar in de wei aan de overkant van het meertje bij ons huisje stonden nu gespierde zwarte koeien te grazen.

We vulden onze rugzakken en vertrokken rond half tien met de auto naar de zee in het puntje van Normandië.  Vlak bij de zee, in Baie d'Écalcrain, parkeerden we en voor we aan de wandeling uit ons gidsje begonnen, drentelden we eerst nog wat rond op het strand: eerst over dikke, ronde keien en dan over het natte zand met rotsen, waarop zo van die "hoedjesschelpen" zich hadden vastgezogen.


We gingen de verzameling stenen, die we tegen dan hadden aangelegd, maar eerst in de auto leggen...  Lotte was liever in de andere richting vertrokken (de trapjes op), maar we volgden een smal pad, bergop, tussen varens die boven ons meisje uittorenden.  Toen het pad wegdraaide van de kust, werd het breder (en gemakkelijker).  De uitleg in het boekje en de markering onderweg waren niet zo best, zodat we op onze stappen moesten terugkeren toen we ineens bij een grote weg stonden.  Maar we waren niet alleen met dat probleem...


Uiteindelijk vonden we weer aansluiting bij het kustpad, de GR223, dat op en neer slingerde, terwijl we ons vergaapten aan het uitzicht op de wilde, rotsige kust (met het Britse kanaaleiland Aurigny/Alderney in het vizier).  We vonden het vreemd dat sommige hellingen paars zagen van de heide.  We vonden nog niet zo snel een plekje uit de wind om te eten, dus begon Lotte al wandelend de overschot van het stokbrood op te eten.


Na een prachtige wandeling van 12km kwamen we- via die trapjes van vanmorgen - weer bij de auto.  We lieten onze jas achter en namen het emmertje en ander strandgerei uit de auto.  We amuseerden ons een hele tijd op het strand, maar stonden er toch van versteld hoe rap de vloed hier komt opzetten.  Wel heerlijk, zo met onze voeten in het water... en wat maken die rollende keien mooi geluid als er een grote golf terugkeert naar de zee!


Onderweg naar het huisje vielen Lotte en ik in slaap, loom van de wandeling en van in de auto te zitten.  Ook al was het al tamelijk laat, we namen rustig de tijd voor wat fruit en pastis... en leerden Lotte garnalen pellen.  Dat brengt mooie herinneringen naar boven van toen ik klein was!


Na een simpel maar toch lekker avondmaal (ravioli) en een onzachte aanraking met de trap, staken we onze flinke en vrolijke wandelaar in bed.  Zelf lazen we nog wat, maar lang trokken we het niet meer: het was nog geen 22u toen ook wij in bed kropen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag